— Як цябе завуць?
— Хіг, сын Снеля, — адказаў селянін.
— Дык слухай-жа, Хіг, сын Снеля, — сказаў Бомануар, — лепш быць калекаю і ўвесь век ляжаць на баку, чым прымаць гаючыя лекі ад ерэтыкаў. Ідзі і рабі, як я загадваю,
Хіг, сын Снеля, умяшаўся ў натоўп, але не пайшоў, зацікаўлены лёсам свае дабрачынніцы; ён застаўся паслухаць, чым скончыцца яе справа, хоць і рызыкаваў пры гэтым зноў сустрэцца з суровым поглядам пахмурага суддзі, перед якім дрыжэў да глыбіні душы.
У гэту хвіліну гросмайстар загадаў Рэвецы зняць пакрывала. Яна ў першы раз раскрыла вусны і сказала самым спакойным тонам, але з пачуццём уласнай годнасці, што для „дочак яе племені не звычна адкрываць твар у прысутнасці многіх мужчын і без іншых жанчын“. Мяккі гук яе голасу і лагодны адказ зрабілі некаторае ўражанне на прысутных, абудзіўшы ў іх жаль і спачуванне. Але Бомануар, які лічыў асаблівай заслугай прыдушваць у сабе ўсякія пачуцці, калі справа ішла аб выкананні выабражальнага абавязку, паўтарыў патрабаванне, каб яна зняла пакрывала. Вартаўнікі рвануліся наперад, з намерам сілком адкрыць яе твар, але яна стала перад гросмайстрам і сказала:
— Не, заклінаю вас любоўю да вашых дочак… але, прабачце, я забылася, што ў вас не бывае дочак… ну, хоць-бы ў памяць вашых матак, з любві да вашых сёстраў, не дазваляйце так абыходзіцца са мною ў вашай прысутнасці… Я падначальваюся вам, — дадала яна з такой сумнай пакорнасцю ў голасе, што сам Бомануар ледзь не памякчэў, — вы старшыня свайго народу і па вашаму загаду я сама пакажу вам свой твар.
Яна зняла пакрывала і сарамліва паглядзела на іх. Яе дзіўнае хараство выклікала шэпт здзіўлення, і тыя з рыцараў, якія былі маладзей, моўчкі пераглянуліся між сабою, выказваючы гэтымі поглядамі, што вельмі рэдкая чароўнасць Рэвекі растлумачвае захапленне Брыяна дэ-Буагільбер значна лепш, чым усе спасылкі на яе быццам-бы знахарства. Але гэта відовішча зрабіла найбольш моцны ўплыў на Хіга, сына Снеля.
