— Пусціце мяне, пусціце! — залямантаваў ён, звяртаючыся да варты, якая ахоўвала выходныя дзверы. — Дайце мне выйсці адсюль! А то, калі я яшчэ раз пагляджу на яе, я памру з гора, што сведчыў супроць яе!
— Кінь, небарака, супакойся, — сказала Рэвека, якая чула яго ўсклікі, — ты не зрабіў мне шкоды, сказаўшы ўсю праўду, і не можаш дапамагчы мне сваімі слязьмі і жалем… Сціхні, прашу цябе, ідзі дахаты і паклапаціся аб сабе.
Варта зжалілася над Хігам і, баючыся, як-бы яго галосныя прычытанні не ўгнявілі начальства ці яму самому ие нарабілі бяды, збіраліся зусім выправіць яго з залы, але ён абяцаў ім маўчаць і яму дазволілі застацца.
Выклікалі двух наёмных воінаў, з якімі Альберт Мальвуазен папярэдне дамовіўся адносна іх будучых паказанняў. Як ні былі абодва зачарсцвелымі і непаправімымі нягоднікамі, але, убачыўшы дзяўчыну, яны ў першую хвіліну як быццам збянтэжыліся; аднак Мальвуазен уставіўся ў іх сваім поглядам, што яны апрытомнелі і зноў сталі ўпартымі і самаўпэўненымі. З дакладнасцю, якая магла-б здацца падазронай менш староннім суддзям, яны расказалі цэлы рад абставін, у сутнасці цалкам выдуманых або зусім бяскрыўдных і натуральных, але перадаваемых такім перапавялічаным і таямнічым тонам і з такімі злавеснымі каментарыямі, што самыя простыя факты набывалі падазроны характар. Упаміналася, напрыклад, што Рэвека часам мармыча сабе пад нос на незразумелай мове; што яна спявае так хораша, што ў слухачоў вушы гараць і сэрца больш часта б’ецца, што часамі яна як-бы гутарыць сама з сабою і, чакаючы адказу, узнімае вочы ўверх; што яе вопратка дзіўная і таямнічая, не такая, якую носяць звычайныя жанчыны добрай рэпутацыі; што ў яе на пярсцёнках ёсць кабалістычныя знакі, а пакрывала вышыта нейкім дзіўным узорам.
Усе гэтыя абставіны, самі па сабе дробязныя і натуральныя, былі выслуханы з паважнасцю і залічаны ў разрад доказаў або, прынамсі, падазроных паказаняяў супроць Рэвекі.
Але былі і іншыя паказанні, больш станоўчыя і зусім немагчымыя. Адзін з салдат упэўніваў, што бачыў, як Рэвека
