Буагільбер быў так усхваляваны самымі супроцьлеглымі пачуццямі, што твар яго сказіўся сударгай, і ён з надзвычайнай патугай мог толькі выгаварыць, звяртаючыся да Рэвекі:
— Пісьмо, пісьмо!
— Эге, — прагаварыў Бомануар, — вось гэта сапраўды бясспрэчны доказ! Ахвяра яе знахарства толькі і магла назваць гэтае пісьмо, якое прымушае яго маўчаць.
Але Рэвека інакш вытлумачыла гэтыя словы, як-бы вымучаныя з вуснаў Буагільбера, і мімаходзь глянула на абрывак пергамента, які міжвольна трымала ў руцэ, прачытала напісаныя там паарабску словы: „Прасі абаронца“.
Шэпт і пераглядванне, якое пракаціліся па ўсяму сходу пасля дзіўнага адказу Буагільбера, далі час Рэвецы не толькі непрыкметна прачытаць, але і знішчыць гэты шматок паперы. Калі шэпт змоўк, гросмайстар узняў голас.
— Рэвека, — сказаў ён, — ніякай карысці не дало табе сведчанне гэтага няшчаснага рыцара, які ўсё яшчэ, як відаць, знаходзіцца пад уладаю твайго знахарства. Што ты маеш яшчэ сказаць?
— Мне застаецца яшчэ адзін сродак захаваць сваё жыццё, — сказала Рэвека, — згодна вашых-жа жорсткіх законаў. Жыццё было вельмі цяжкае для мяне… прынамсі, ва ўвесь апошні час… але я не хочу адмаўляцца ад яго, калі ёсць спосаб выратаваць яго. Я адмаўляю ўсе вашы абвінавачванні, абвяшчаю сябе нявіннай, а вашы паказанні — хлуслівымі. Патрабую прызначэнне божага суда. Няхай мой абаронца схопіцца з маім абвінавайцам і сваёю перамогаю падцвердзіць маю правату.
— Але хто-ж, Рэвека, захоча біцца за вядзьмарку? — сказаў гросмайстар. — Хто згодзіцца выступіць абаронцам яўрэйкі?
— Не можа быць, — адказала Рэвека, — каб ва ўсёй слаўнай Англіі не знайшлося чалавека, які захацеў-бы выступіць байцом за справядлівасць. Але досыць таго, што я выклікаю суд на бойку. Вось і заклад мой.
Яна зняла з свае рукі вышытую пальчатку і кінула яе да ног гросмайстра з такою прастатою і з такім пачуццём уласнай годнасці, што ўсе былі здзіўлены і замілаваны ёю.
