— Падайце мне яе пальчатку, — сказаў Бомануар. — Вось сапраўды слабы і малы заклад такой важнай і смяртэльнай справы! — прадаўжаў ён, гледзячы на тонкую тканіну вузенькай пальчаткі. — Бачыш, Рэвека, як нямоцная і тонкая гэта твая пальчатка ў параўнанні з нашымі цяжкімі сталёвымі рукавіцамі, таму што выклік кінуты ўсяму нашаму ордэну.
— Кіньце-ж на тыя шалькі вагі і маю невіноўнасць, — адказала Рэвека, — шаўковая пальчатка перацягне вагу жалезнай рукавіцы.
— Значыцца, ты стаіш на сваім, не сазнаешся ў сваёй віне і падтрымліваеш свой выклік?
— Падтрымліваю, шляхетны сэр, — адказала Рэвека.
— Ну, няхай будзе так!
— Аман! — прагаварылі ўсе прэсептары, а за імі і ўвесь сход хорам паўтарыў тое-ж слова.
— Брація! — сказаў Бомануар. — Мы такія-ж рыцары і воіны, як і духоўныя асобы, а таму для нас было-б ганьбаю ўхіляцца ад паядынку, у імя чаго-б там ні было. Як павашаму, вялебныя брацці, каму трэба ўручыць гэты заклад выкліку, прызначыўшы яго ў той-жа час абаронцам нашага боку ў надыходзячай бойцы?
— Брыяну дэ-Буагільбер, якога галоўным чынам і датычыцца гэта справа, — сказаў прэсептар Гудольрык, — тым больш, што яму ўсіх лепш вядома, на чыім баку праўда.
Рэвека маўчала. Потым яна сціпла напомніла гросмайстру, што трэба дазволіць ёй мець сувязь з сябрамі, каб паведаміць іх аб тым становішчы, у якім яна знаходзіцца і папрасіць адшукаць абаронца, які мог-бы за яе біцца!
— Гэта законна і справядліва, — сказаў гросмайстар. — Выбяры сама пасланца, якому магла-б даверыць, і мы дазволім яму вольны доступ у тую келлю, дзе ты знаходзішся.
— Ці няма тут каго-небудзь, — сказала Рэвека, — хто з любві да справядлівасці або за шчодрую ўзнагароду згадзіўся-б выкаваць даручэнне дзяўчыны, якая знаходзіцца ў маім становішчы?
Усе маўчалі; у прысутнасці гросмайстра ніхто не адважваўся выказаць спачуванне да зганьбаванай палонніцы. Не-
