— Перастань, — сказаў храмоўнік, — цяпер няма чаго аддавацца падобным разважанням. Ты асуджана памерці не хуткай і лёгкай добраахвотнай смерцю, але пад самым павольным, жахлівым, працяжным катаваннем, на якое толькі здольна пабожлівая хціўнасць гэтых людзей.
— А каму-ж я ёю збавязана? Безумоўна таму, хто прыцягнуў мяне сюды, а цяпер, ужо не ведаю для якіх меркаванняў прыйшоў пужаць мяне, перапавялічваючы жахі таго горкага лёсу, які сам-жа мне стварыў!
— Я ахвотна абараніў-бы цябе ад гэтай небяспекі ўласнымі грудзьмі, як абараняў цябе ад стрэл, якія інакш маглі папасці ў цябе.
— Калі б ты гэта рабіў з сумленным намерам, — сказала Рэвека, — я-б сказала дзякуй за гэта.
— Кінь свае дакоры, Рэвека, — сказаў Брыян дэ-Буагільбер.
— Чаго-ж ты хочаш, сэр рыцар? Растлумач у кароткіх словах. Калі ты прыйшоў не з тым толькі, каб памілавацца на няшчасце, зробленае табою, гавары; а потым, зрабі ласку, пакінь мяне…
— Я бачу, Рэвека, — сказаў Буагільбер, — што ты прадаўжаеш узвальваць на мяне віну за тыя пакуты, ад якіх я так хацеў-бы пазбавіць цябе!
— Сэр рыцар, я не хачу дакораў… Але што-ж можа быць больш пэўна таго, што я абавязана маёй смерцю тваёй распусце?
— Ты памыляешся… гэта няпраўда! — паспешна засупярэчыў храмоўнік. — Ты прыпісваеш мне тое, чаго я не мог прадбачыць і што здарылася незалежна ад мае волі і намераў. Ці мог я адгадаць нечаканае прыбыццё гэтага прыдуркаватага старога, які, дзякуючы ранейшым учынкам шалёнай адвагі і пашаны дурняў перад бязглуздымі самакатаваннямі яго аскетычнага жыцця, цяпер пануе над здаровым сэнсам, над мною і над сотнямі членаў нашага ордэна, якія і думаюць і адчуваюць, як людзі, зусім вольныя ад усіх недарэчных забабонаў, на якіх ён абгрунтоўвае ўсе свае думкі і ўчынкі.
— Аднак і ты быў у ліку суддзяў нада мною; і хоць ты ведаў, добра ведаў, што я невінавата, ты не пратэставаў
