свае малебны… Гэта нейкае гняздо нахабных, агідных гадзін!.. Такога дабрачынца, як я, трымаць на ячным хлебе і на вадзе з канавы! Я іх выкуру з гнязда!
— Шляхетны Атэльстан, — сказаў Седрык, хапаючы яго за руку, — скажы, як-жа ты пазбавіўся ад немінучай небяспекі?.. Ці іх сэрцы памякчэлі?..
— Гэта іх сэрцы памякчэлі, — засупярэчыў Атэльстан. — Ну не, хутчэй скалы растануць ад сонца. Я і цяпер заставаўся-б усё там-жа, калі-б не здарылася ў манастыры нейкая мітусня, якая выманіла ўвесь рой вон з вулля… Я цяпер бачу, што яны пагалоўна ўцяклі сюды добра паесці на маіх памінках, тады як ім вельмі добра было вядома, дзе я пахаваны зажыва іх-жа рукамі. Я сам чуў, як яны спявалі хаўтурныя псальмы, і мне ў голаву не прыходзіла, што гэта яны спраўляюць памінкі па маёй асобе, а самі тымчасам мораць мяне голадам. Урэшце яны пайшлі, і я нешта доўга заставаўся без яды. І не дзіўна: кульгавы панамар так заняўся ўласным частаваннем, што забыўся пра мяне. Урэшце з’явіўся і ён, ледзь мог злезці па ступеньках, так яго раскачала, і ад яго здалёк несла віном і прысмакамі. Напэўна, добрая яда ўлагодніла яго, таму што замест звычайнай яды ён прынёс мне кавалак пірага і пляшку віна. Я паеў, выпіў, падмацаваўся; на маё шчасце панамар быў такі п’яны, што не мог спраўна выконваць абавязкі турэмшчыка; выходзячы, ён ключ-та павярнуў, але дзверы не зачыніў, так што яны накрыху адышлі ад вушака і адчыніліся. Святло з двара, сытая яда і віно разварушылі мае мазгі. Жалезная скаба, якая сасчапляла мае кайданы, зусім пераіржавела, чаго не падазравалі ні я, ні гэты агіднік абат. У іх у праклятым сутарэнні такая вільгаць, што і жалеза не можа доўга вытрымліваць.
— Вы-б адпачылі, шляхетны Атэльстан, — сказаў Рычард, — вам трэба чаго-небудзь перакусіць, перш чым дагаварыць пра ўсе гэтыя жахі.
— Перакусіць? — прагаварыў Атэльстан. — Я сёння ўжо пяць разоў еў… але аднак, не лішне будзе паспрабаваць вось гэтай сакавітай шынкі; і я прашу вас, ласкавы сэр, выпіць са мною па кубку віна.
