— Але папа, мой шляхетны сябра… — пачаў Седрык.
—А хоць сам д’ябал, мой шляхетны сябра, — перабіў яго Атэльстан. — Пакараю, ды і ўсё тут. Няхай яны будуць хоць самыя лепшыя манахі ў свеце, добра пражывем і без іх.
— Саромся, шляхетны Атэльстан, — сказаў Седрык, — ці варта займацца такімі дробязямі, калі перад табою адкрываецца слаўнае поле дзейнасці. Скажы вось гэтаму нармандскаму прынцу, Рычарду Анжуйскаму, што хоць у яго і львінае сэрца, але ён не ўступіць на прастол, покуль жыве чалавек, які мае права яму пярэчыць.
— Як, — сказаў Атэльстан, — хіба гэта і ёсць кароль Рычард?
— Гэта Рычард Плантагенет, сам сваёю асобаю, — сказаў Седрык, — і наўрад ці трэба напамінаць табе, што ён добраахвотна прыехаў сюды ў госці, значыцца нельга ні пакрыўдзіць яго, ні затрымаць у палоне… Ты гаспадар дома і павінен ведаць свае абавязкі…
— Яшчэ-б мне не ведаць, — сказаў Атэльстан. — Ад усяго сэрца сведчу яму маю пашану і клянуся служыць вераю і праўдаю.
— Сын мой, — сказала лэдзі Эдзіф, — падумай аб сваіх правах!
— Маці і вы, сябра мой, пакіньце мяне ў спакоі, — сказаў Атэльстан. — Як пасядзіш у падзямеллі на адным хлебе і вадзе, ганарлівасць як рукою зніме. Я ўстаў з магілы куды разумнейшы, чым лёг у яе. Усё гэта дробязь і надуў мне яе ў вушы ніхто іншы як той-жа здрадлівы абат Вольфрам, і вы цяпер самі можаце меркаваць, які ён разумны дарадчык. З таго часу, як пачаліся гэтыя планы і перагаворы, я толькі і ведаў, што спешныя паездкі, дрэннае страваванне, штурханіна ды калатнеча; пападаў у палон, і ледзь не ўмарылі мяне голадам. Пры тым ведаю, што ўсё гэта скончыцца забойствам некалькіх тысяч бяскрыўдных людзей, а я хочу царствавання толькі на сваіх уласных угоддзях і нідзе больш. І вось першым чынам павешу абата.
— А як-жа адносна мае выхаванкі Равены? — сказаў Седрык. — Спадзяюся, ты не маеш намеру яе пакінуць?
— Эх, бацька Седрык, будзь-жа разважным, — сказаў Атэльстан, — лэдзі Равена да мяне зусім не хінецца. Для яе адзін мізінец ад пальчаткі майго кузена Уільфрэда даражэй
