— Я зараз не стану з табой біцца, — сказаў храмоўнік глухім, змяніўшымся голасам. — Залячы спачатку свае раны, дастань лепшага каня і тады, можа, я палічу вартым сябе выбіць з твае галавы гэты дух дзіцячай зухаватасці.
— Ага, ганарлівы храмоўнік, — сказаў Айвенго, — ты ўжо забыўся, што двойчы быў збіты вось гэтым кап’ём? Успомні бегавішча ў Акры… успомні турнір у Ашбі… прыпомні, як ты хваліўся ў сталовай зале Ротэрвуда і вылажыў свой залаты ланцуг супроць майго крыжа ў заклад таго, што будзеш біцца з Уільфрэдам Айвенго дзеля аднаўлення твайго страчанага гонару. Калі ты зараз-жа не схопішся са мною, я цябе зганьбую, як труса, пры ўсіх дварах Еўропы і ў кожнай прэсепторыі твайго ордэна.
Буагільбер у нерашучасці паглядзеў на Рэвеку, потым на Айвенго, і ўсклікнуў у ярасці:
— Саксонскі сабака, бяры сваё кап’ё і рыхтуйся да смерці, якую сам на сябе наклікаў!
— Ці дазваляе мне гросмайстар удзельнічаць у паядынку? — запытаў Айвенго.
— Не магу пярэчыць тваім правам, — сказаў гросмайстар, — толькі запытай дзяўчыну, ці жадае яна прызнаць цябе сваім заступнікам?
— Рэвека, — сказаў Айвенго, пад’ехаўшы да месца дзе яна сядзела, — ці прызнаеш ты мяне сваім заступнікам?
— Прызнаю, — адказала яна з такім хваляваннем, якога не абуджаў у ёй страх смерці. Аднак, не… не! Твае раны яшчэ не загаіліся… Не біся з гэтым гордым чалавекам… Навошта-ж і табе гінуць?
Але Айвенго паскакаў ужо на сваё месца, апусціў забрала і ўзяўся за кап’ё. Тое-ж зрабіў і Буагільбер; яго зброяносец, зашпільваючы на ім забрала, заўважыў, што твар Брыяна, які ўвесь дзень быў смяртэльна бледны, цяпер раптам расчырванеўся.
Бачачы абодвух байцоў на месцах, герольд зычным голасам прагаварыў тройчы:
— Выконвайце свае абавязкі, адважныя рыцары!
Пасля трэцяга разу ён адышоў да агарожы і яшчэ раз агаласіў, каб ніхто, пад страхам безадкладнай смерці, не
