канец мяча да яго горла і загадаў яму здавацца, інакш пагражаючы безадкладнай смерцю. Буагільбер маўчаў.
— Не забівай яго, сэр рыцар! — усклікнуў гросмайстар. — Мы прызнаем яго пераможаным.
Гросмайстар сам зышоў на бегавішча і загадаў зняць шлем з пераможанага рыцара. Яго вочы былі закрыты і твар пылаў усё тым-жа барвовым румянцам. Погляд яго спыніўся і сацмеў. Урэшце румянец сышоў з твара і замяніўся смяротнаю бледнасцю. Ён быў мёртвы.
РАЗДЗЕЛ XLIII
КАЛІ агульнае здзіўленне некалькі ўляглося, Уільфрэд Айвенго запытаў у гросмайстра, як вярхоўнага суддзі паядынку, ці так мужна і правільна выканаў ён свой абавязак, як патрабавалася статутам спаборніцтва?
— Мужна і правільна адбылося спаборніцтва, — адказаў гросмайстар, — абвяшчаю дзяўчыну вольнай і невінаватай.
Тут пачуўся тупат шматлікіх конскіх капытоў. У тую-ж хвіліну на бегавішча прыімчаўся Чорны Рыцар, а за ім атрад конных воінаў і некалькі рыцараў у поўным узбраенні.
— Я спазніўся, — сказаў ён, аглядаючыся вакол, — мне хацелася, каб Буагільбер упаў ад мае рукі… Айвенго, хіба табе добра было браць на сябе такую справу, калі сам ты ледзь трымаешся ў сядле?
— Яму не суджана было памерці тою смерцю, якую вы прызначылі яму, — адказаў Айвенго.
— Скончана! — прагаварыў Рычард, пільна ўглядаючыся ў твар памёршага. — Але няма чаго дарма траціць час… Богун! Выконвай свой абавязак.
З дружыны Рычарда выступіў рыцар і, палажыўшы руку на плячо Альберта Мальвуазена, сказаў:
— Арыштую цябе, як дзяржаўнага здрадніка.
Да гэтага часу гросмайстар моўчкі дзівіўся на раптоўнае з’яўленне такога мноства воінаў; але цяпер загаварыў:
— Хто асмельваецца арыштоўваць рыцара сіёнскага храма ў межах яго прэсепторыі і ў прысутнасці гросмайстра?
— Я арыштую яго, — адказаў рыцар, — я, Генры Богун, граф Эсекс, лорд галоўнакамандуючы войскам Англіі.
