Мінула два дні пасля шлюбу, і лэдзі Равена сядзела ў сваім пакоі, калі Эльгіта, яе пакаёўка, прыйшла далажыць ёй, што нейкая дзяўчына жадае яе бачыць і просіць дазволу пагаварыць з ёю без сведак. Равена здзівілася, падумала, здрыганулася… але яе цікавасць абудзілася, і яна загадала прасіць незнаёмку, а слугам загадала выйсці.
Увайшла дзяўчына высокага росту і шляхетнага выгляду. Даўгое белае пакрывала хутчэй абрысоўвала, чым хавала хараство і веліч яе постаці. Манеры яе былі пачцівыя, але без усялякай прымесі страху і падлыжнасці. Равена ўстала і хацела ўзяць госцю за руку, каб павесці яе да крэсла. Але тая яшчэ раз паглядзела на Эльгіту і паўтарыла просьбу аб дазволе пагутарыць сам-на-сам з лэдзі Равенай.
Эльгіта выйшла.
— Я тая няшчасная яўрэйка, з-за якое ваш муж рызыкаваў жыццём на паядынку на бегавішчы ў Тэмальстоу, — загаварыла незнаёмка.
— Любая дзяўчына, — сказала Равена, — у той дзень Уільфрэд Айвенго толькі ў малой меры адплаціў вам за вашы клопаты аб ім тады, калі ён быў бездапаможным. Скажыце, чым я магла-б заплаціць вам за ўсё гэга?
— Тым, — адказала Рэвека спакойна, — што перадасце яму адвітальнае выражэнне мае ўдзячнасці і найлепшых пажаданняў.
— Хіба вы выязджаеце з Англіі? — запытала здзіўленая Равена.
— Я выязджаю, мілэдзі, да канца гэтага месяца, у майго бацькі ёсць брат, які карыстаецца асаблівай прыхільнасцю Махамеда Баабділя ў Грэнадзе…[1] Туды мы і накіроўваемся, упэўненыя, што будзем жыць спакойна, заплаціўшы тую даніну, якую мусульмане заўсёды бяруць з людзей нашага племя.
— Значыцца ў Англіі вы не маеце такога спакою? — сказала Равена.
Рэвека некаторы час маўчала.
— Бывайце, — раптам загаварыла яна зноў, — але на адвітанне выканайце маю просьбу. Ваш твар завешаны фатою: дайце мне ўбачыць рысы твара, якія ўслаўлены пагалоскаю.
- ↑ Грэнада — правінцыя паўднёвай Іспаніі.
