— А, добры юнак, — ускрыкнуў яўрэй, — ты можаш заступіцца за мяне, і я ведаю, што заступішся. Як я ні бедны, а змагу ўзнагародзіць цябе…
— Ні грошай тваіх, ні ўзнагароды мне не трэба, — перапыніў яго пілігрым. — Правадзіць цябе я магу, і нават да некаторай ступені я змагу абараніць… Я праводжу цябе да такога месца, дзе ты можаш сабе набыць больш падыходзячы канвой. Мы цяпер недалёка ад горада Шэфільда. Там табе няцяжка знайсці многіх сваіх сародзічаў і можаш знайсці ў іх прытулак.
— Дзякую табе, дзякую, добры юнак!..
— Добра, значыцца ў Шэфільдзе мы расстанемся, а праз поўгадзіны нам будзе відзен гэты горад.
У працягу гэтай поўгадзіны абодва не праказалі ні аднаго слова. Спыніўшыся на вяршыне пакатага бугра, пілігрым паказаў на горад Шэфільд, і сказаў:
— Вось дзе мы расстанемся.
— Але не раней, чым бедны яўрэй выкажа вам сваю падзяку, — сказаў Ісаак, — таму што я не адважваюся прасіць вас праводзіць мяне да майго родзіча Зарэта, які мог-бы даць мне сродкі, каб заплаціць вам за паслугу.
— Я ўжо гаварыў табе, — сказаў пілігрым, — што ніякай узнагароды мне не трэба.
— Стой, пачакай! — ускрыкнуў старык, хапаючы яго за крысо. — Я хацеў-бы зрабіць што-небудзь для цябе. Але прабач, калі я вазьмуся адгадаць тое, што ў гэту хвіліну для цябе больш усяго патрэбна.
— Калі-б ты і адгадаў, што мне больш усяго патрэбна, — сказаў пілігрым, — ты не мог-бы даставіць мне гэта.
— Не! Я ведаю, чаго табе нестае, і, можа, змагу табе даставіць усё, што трэба. У гэту хвіліну табе больш усяго хочацца мець каня і зброю.
Пілігрым здрыгануўся і, нечакана павярнуўшыся да яго, таропка запытаў:
— Чаму ты адгадаў?
— Усёроўна, чаму-б ні адгадаў, абы толькі здагадка мая была верная… Але, калі я даведаўся, што табе трэба, я табе ўсё дастану.
