РАЗДЗЕЛ IX
МАРШАЛЫ турніру першыя прывіталі пераможца, просячы яго ў той-жа час дазволіць зняць з сябе шлем або хоць забрала, каб яны маглі праводзіць да ложы прынца для атрымання з яго рук прыза гэтага дня. Рыцар Пазбаўлены Спадчыны далікатна адхіліў іх просьбу, гаворачы, што на гэты раз не можа быць з адкрытым тварам па прычынах, якія сказаў герольдам перад уступленнем на бегавішча.
Цікавасць Іоана была моцна ўзбуджана такою таямнічасцю. Ён быў нездаволен вынікам турніру, у часе якога арганізатары, яго любімцы, усе пацярпелі паражэнне ад рукі аднаго і таго-ж рыцара. Таму ён вельмі ганарыста адказваў маршалам:
— Клянуся, гэты рыцар, відаць, пазбаўлены не толькі спадчынных зямель, але і ўсякага разумення аб далікатнасці, калі жадае стаць перад намі з закрытым тварам!.. Як вы думаеце, панове, — звярнуўся ён да асоб свае дружыны, — хто-б мог быць гэты смяляк, што дазваляе сабе трымацца так горда?
— Не магу здагадацца, — адказаў дэ-Брасі, — і не думаў ніколі, каб у межах чатырох мораў, што амываюць Англію, знайшоўся баец, здольны ў адзін і той-жа дзень перамагчы пяцерых рыцараў такога гарту.
— Пераможца, — прагаварыў маршал дэ-Вівіль, — усё яшчэ чакае рашэння вашай светласці.
— Мы хочам, — адказаў Іоан, — каб ён чакаў, пакуль хто- небудзь з прысутных не адгадае яго прозвішча і звання.
— Дрэнна-ж вы ўшаноўваеце пераможца, — сказаў Вальдэмар Фіц-Урс, — ён рызыкуе прастаяць вельмі доўга, калі будзе чакаць, каб мы далажылі вашай светласці тое, чаго самі не ведаем. Я, прынамсі, сцяміць не магу… Можа гэта адзін з тых адважных воінаў, якія следам за каралём Рычардам пайшлі ў Палестыну, а цяпер, згодна чутак, прабіраюцца па аднаму да хаты з святой зямлі.
Раптам у дружыне прайшоў трывожны шэпт.
— Ужо ці не сам кароль? Можа гэта сам Рычард Львінае сэрца!
