— Гэта, напэўна, не чалавек, а сам д’ябал! — шапталі адзін аднаму іëмены, — такога стрэлу ніколі ў нас не бачылі з таго часу, як у Брытаніі завялася стральба з лука.
— А цяпер, — сказаў Локслі, — я папрашу вашу высокасць дазволіць мне паставіць такую цэль, як гэта вядзецца ў нас у Паўночнай вобласці, і калі ласка, няхай паспрабуе ў яе папасці любы ўдалы іëмен, які жадае заслужыць усмешку той прыгожай дзяўчыны, якая яму больш да спадобы.
З гэтымі словамі ён накіраваўся вон з агарожы, але азірнуўшыся дадаў:
— Калі хочаце, пашліце варту са мною: я пайду зрэзваць палку з бліжэйшай вярбы.
Прынц Іоан даў знак прыслузе ісці за ім, баючыся, каб ён не ўцёк. Але з усіх бакоў узняўся крык: „сорам, сорам!“, і прынц, уступаючы голасу натоўпа, адмяніў абразлівае распараджэнне.
Локслі вярнуўся і прынёс ракітавы прут футаў у шэсць вышынёю, зусім просты і крыху таўсцей пальца. Ён пачаў спакойна здзіраць з яго кару, гаворачы ў той-жа час, што прапанаваць добраму паляўнічаму страляць у такую шырокую мішэнь, якая была пастаўлена, значыць насміхацца над яго ўмельствам.
— У нас, — гаварыў ён, — сямігадовы хлопчык пападае стралою ў такую мішень.
Потым разважаным крокам пайшоў на супроцьлеглы канец бегавішча, уваткнуў ракітавы пруцік у зямлю і сказаў:
— А вось, калі кто пападзе ў гэты кій на адлегласці сто ярдаў, таго я назаву добрым стралком і скажу, што ён варты насіць лук і стрэлы ў прысутнасці самага караля… Рычарда.
— Мой дзед, — сказаў Губерт, — шмат страляў з лука ў бойцы пры Гасцінгсу, але ў такія мішэні не страляў, ды і я не буду.
— Труслівы сабака! — сказаў прынц Іоан, — Ну, Локслі, шальмец, страляй хоць ты, і калі пападзеш у цэль, я скажу што ты першы чалавек на такія справы. Як бы там ні было, не здарма ты нам вушы прагудзеў сваім дзіўным умельствам.
— Пастараюся, як умею, — адказаў Локслі.
— Ён зноў нацягнуў лук, але папярэдне перамяніў цеціву, знаходзячы, што яна не досыць круглая і паспела крыху
