Урэшце банкет скончыўся. Пайшла кругавая чарка, і госці разгаварыліся пра геройствы мінулага турніру, пра невядомага пераможца ў стральбе з лука, аб Чорным Рыцары, які самаахвярна адмовіўся ад заслужанай славы і ўшанавання, скрыўшыся няма-ведама куды, і аб адважным Айвенго, які дарагою цаною купіў перамогу гэтага дня. Адзін прынц Іоан сядзеў, панура апусціўшы галаву. Відаць было, што нейкія цяжкія клопаты ляглі на яго душу; часам, калі хто-небудзь з прыбліжаных спрабаваў абудзіць яго ад задумлівасці, ён на час здаваўся зацікаўленым тым, што адбывалася навокал, браў з стала келіх з віном, выпіваў яго залпам, як-бы жадаючы падбадзёрыць сябе, і ўмешваўся ў гутарку якой-небудзь рэзкай заўвагай або простым выразам, няўцям сказаным.
— Гэты келіх, — сказаў ён, — паднімаем мы за здароўе Уільфрэда Айвенго, героя гэтага турніру, і шкадуем, што рана перашкаджае яму прымаць удзел у нашым банкеце. Някай усе вып’юць разам са мною за яго здароўе, у асаблівасці Седрык Ротэрвудскі, ганаровы бацька столькі шматабяцаючага сына.
— Ну, гасудар, — запярэчыў Седрык, устаючы і ставячы назад на стол нявыпіты келіх, — я не лічу больш за сына непакорлівага юнака, які не паслухаў маіх загадаў і адмовіўся ад нораваў і звычаяў сваіх продкаў.
— Ці магчыма! — выклікнуў прынц Іоан, прытвараючыся надзвычай здзіўленым. — Ці магчыма, каб адважны рыцар быў непакорлівым і нягодным сынам!
— Так, гасудар, — адказаў Седрык, — такі Уільфрэд. Ён пакінуў бацькоўскі дом і далучыўся да лёгкадумных дваран, што складаюць двор вашага брата; там і навучыўся ён вырабляць тыя штукі на кані, якія вы так добра цэніце. Ён пайшоў ад нас наперакор маёй волі і загадам.
— Гора маё! — прагаварыў прынц Іоан з глыбокім уздыхам прытворнага спачування. — Калі ваш сын звязаўся з маім братам, няма чаго пытаць, дзе і ад каго ён навучыўся непачцівасці да бацькоў!
— Мне здаецца, — сказаў ён, памаўчаўшы, — што мой брат меў намер абдарыць свайго ўлюбёнца багатым маёнткам Айвенго?
