кіне пасля сябе непрыемны смак, то змыць яго добраю шклянкаю віна?
Фіц-Урс устаў з свайго месца, пакуль прынц гаварыў гэтыя словы, і, стаўшы за крэслам Седрыка, шапнуў яму, каб ён выкарыстаў выпадак аднавіць добрую згоду, назваўшы імя самога прынца Іоана. Саксонец нічога не сказаў, але ўстаў і наліў сабе поўны келіх віна, звярнуўся да прынца з такою прамоваю:
— Ваша вялікасць выказалі жаданне, каб я назваў імя нармандца, вартага ўпамінання на нашым банкеце. Гэта, бадай, досыць цяжкая для мяне задача таму, што гэта ўсёроўна, што гаварыць рабу апець свайго ўладара або пераможанаму, які перажывае ўсе бядоты заваявання, усхваляць свайго пераможца. Аднак я магу назваць такога нармандца. П’ю за здароўе Рычарда Львінае Сэрца!
Прынц Іоан, чакаўшы, што саксонец закончыць сваю прамову агалашэннем яго імя, здрыгануўся, пачуўшы нечакана імя свайго брата. Ён машынальна паднес да губ келіх з віном, але той жа час адняў яго і, паставіўшы на стол, азірнуўся наўкол, жадаючы паглядзець, як будуць трымаць сябе яго госці, з якіх многія знаходзілі таксама небяспечным адмовіцца ад гэтага тосту, як і падтрымаць яго. Іншыя з прыдворных, больш старыя і спрактыкаваныя, зрабілі гэтак-жа як і прынц, гэта значыць паднялі кубак да губ і паставілі яго зноў; шмат хто, між іншым, хто не лічыў патрэбным скрываць свае сапраўдныя пачуцці, усклікнулі: „Няхай жыве кароль Рычард!“ А некаторыя, у тым ліку Фрон дэ-Бёф і храмоўнік, зірнулі адзін на аднаго з панурай пагардай і не дакрануліся да сваіх кубкаў.
Пацешыўшыся сваёю ўрачыстасцю, Седрык звярнуўся да спадарожніка:
— Пойдзем, шляхетны Атэльстан, досыць тут нагасцявалі і адплацілі за ласкавасць прынца Іоана, які запрасіў нас на свой гасцінны банкет. Хто хоча бліжэй пазнаёміцца з нашымі простымі саксонскімі звычаямі, той няхай прыходзіць да нас у дом, пад дах бацькоў нашых; на каралеўскі банкет мы досыць нагледзеліся, і хопіць з нас нармандскае пачцівасці.
