З гэтымі словамі ён устаў і выйшаў з залы, а за ім пайшоў Атэльстан і некаторыя іншыя госці, таксама саксонскага паходжання, якія палічылі сябе пакрыўджанымі здзекам прынца Іоана і яго прыбліжаных.
— Клянуся косцьмі святога Фамы, — ускрыкнуў прынц Іоан, калі яны выйшлі, — гэтыя саксонскія чурбаны сёння адрозніліся на турніры ды яшчэ з банкета выйшлі пераможцамі.
— Выпілі мы шмат, пакрычалі шмат, час ужо і перастаць, — сказаў прыёр Эймер.
— Пачынаюць адставаць, — шэптам прагаварыў прынц Іоан, звяртаючыся да Фіц-Урса, — зараней спужаліся і гэты агідны прыёр першы падае прыклад здрадніцтва.
— Не бойцеся, гасудар, — сказаў Вальдэмар, — я падам ім такія рацыі, што яны самі зразумеюць патрэбу далучыцца да нас, калі мы збярэмся ў Іёрку… Сэр прыёр, мне трэба пагутарыць з вамі сам-на-сам перад тым, як сядзеце на каня.
Госці хутка раз’язджаліся, за выключэннем належачых да партыі прынца асоб і іх прыслугі.
— Вось што атрымалася з таго, што я паслухаў вас, — сказаў прынц, павярнуўшы гнеўны твар да Фіц-Урса. — За маім уласным сталом мяне абдурыў п’яны саксонскі балван, і пры адным імені майго брата людзі пабеглі ад мяне, быццам ад чумнай заразы!
— Пацярпіце, гасудар, — сказаў дарадчык, — я мог-бы адказаць на ваша абвінавачванне, спаслаўшыся на тое, што ваша ўласнае лёгкадумства сапсавала ўсю справу; вы, захапіўшыся, пераступілі межы разважнай асцярожнасці… Але цяпер не час укараць адзін аднаго. Дэ-Брасі і я тойчас адправімся да гэтых нерашучых трусоў і дакажам ім, што яны вельмі далёка зайшлі, каб адстаць ад нас.
— Дарэмна, — сказаў прынц Іоан, хуткімі і няроўнымі крокамі ходзячы па пакою і моцна хвалюючыся, чаму часткова спрыяла і выпітае віно, — нічога з гэтага не атрымаецца!
— Як-бы сам то ён зусім не збаяўся, — шапнуў Фіц-Урс, звяртаючыся да дэ-Брасі, — ад аднаго імя брата яго бяруць дрыжыкі. Эх, дрэнная справа быць дарадчыкам прынца, якога прыходзіцца ўсё падтрымліваць ды падбадзёрваць як на добрыя справы, так і на благія!
