Гэта старонка была вычытаная
Выйдуць…
і на зямлі,
крывёю аблітай,
Пад сонцам пякучым
вясны
Скажуць —
ня шопатам,
гучна,
адкрыта:
— Мы жыцьця
Ўладары!..
А пакуль што
скрыгочуць здраднікі
Чжан-Цзо-Ліны,
Яшчэ п‘юць віно
з крыві свайго народа.
І разам з імі
людзі былой Расіі
падстаўляюць пад кулі
гнілую морду.
Але ўсё гэта
толькі барыкада.
Перад, сусьветным
вялікім мецяжом.
У прадсьмяротным стогне
здрыгвеюць гады.
Жыцьцё
іх сэрца зрэжа
вастрыём нажоў.
