Гэта старонка не была вычытаная
…Пры сьмерці
нясьлі ад жандараў
апаясанага
крывавымі паясамі…
Хто-б нада мною
паплакаў,
губы мае
паліў-бы сьлязамі…
… Ізноў тут
любімая Люба —
белыя кудры,
чарнявыя вочы.
мяне абнімае,
цалуе
доўгаю
цёмнаю
ноччу…
Пачну часам
ад болі стагнаць,
калі кроў
малатарняй застукае, —
чую ізноў
твой усхліпны плач.
Мае мукі
былі тваімі мукамі…
…Матку
ўлетку жыцьця
З сумам вялікім
мы пахавалі з табою,
