Выхапіўшы з гэтага вершу ўжо не пачатак, а самы апошні радок, —
|
„Шкода, што Рым і Эляда заснулі ў тумане стагодзьдзяў“… |
— рэцэнзент думае: урэшце Дудар даходзіць да таго, што шкадуе, чаму зьмяняюцца эпохі, шкадуе, чаму зьнікае старое“…
Козьма Пруткоў некалі казаў: „Ня кожны кравец разумее ў мастацтве“.
З гэтага сказу зусім ня выходзіць тое, што кожны кравец можа быць, выкрайваючы паасобныя радкі з вершу, крытакам.
Вось усё тое, што я хацеў сказаць некаторым крытыкам.
Да рэчы, калі я ўжо закрануў „Чырвоны Сейбіт“, дык я хацеў-бы запытацца ў аўтара перадавіцы Шукевіча-Трацякова, як трэба, разумець наступныя радкі з яго артыкулу:
|
„Затое — ён (Якуб Колас. Ал.) адбіў жыцьцё селяніна ад нараджэньня да сьмерці, ня горш, чым Шылер у „Ліцьце Званы“, Пушкін у „Евгении Онегине“, „Калевала“, „Адысея“.
|
Яшчэ адна вынаходка на фронце сусьветнае крытыкі. Пушкін, па Шукевічу-Трацякову, у „Евгении Онегине“ адбіў жыцьцё селяніна ад нараджэньня да сьмерці!!. („Чырвоны Сейбіт“ № 3).
Таварыш Шукевіч-Трацякоў! І вы гэта ўсур'ёз?
І потым, калі пісаць ужо пра „Сейбіт“, дык што зноў-жа значаць наступныя радкі з артыкулу Бабарэкі:
|
Паэта кажа, што супярэчнасьці — гэта плод непаразуменьня, цемнаты і „пячаці“, якая наложана на адвечную існасьць людзкага імкненьня рознастайнымі формамі вырашэньня гэтай існасьці і формамі азначэньня яе“.
|
