Старонка:Алёша (1927).pdf/21

— А як таму грамадзяніну, дзядзька Грамыка, у якога алавок не прызвычаіўся пісаць па сьнезе? Бяру зноў некалькі радкоў з гэтага-ж вершу:

„Каб па дротах, і бяз дроту
З вуснаў у вуха, з сэрца — у мозг
Усім братом знаёмы ў нотах
„Катаваных“ гімн узрос!“

Чамусьці слова катаваных узята аўтарам у коскі.

Мусіць для „штилю“ і каб было „непонятно!..“ Дазвольце, дзядзька Міхайла, выхапіць яшчэ некалькі радкоў з вашага вершу:

— „Левай“ — у бераг Атлянтыды,
„Левай“ — у бераг Го-ан-Го,
„Левай“ — у камень піраміды
„Левай“ — у залі, дзе танго!
„Левай“ — у лёнданскія залі,
„Левай“ — у Мукдэн і Нью-Ёрк, —
............
Левай, дзядзька Грамыка
Па тры грыўні за радок!..

Р-р-р-рэвалюцыйна!..

„Левай“ значыць „у бераг Атлянтыды“ — і ніякіх правых, а потым значыць „сьнежкамі“ іх „з вуснаў у вуха, з сэрца ў мозг“ і пасьля ўсяго гэтага „левай у камень піраміды“, і ўсё тут!

— Здаецца, гэтак?

Гэта-ж ня кот „наквакав“, а цэлая стратэгія.

Генэралісімус, далібог генэралісімус!..

…Толькі хто гэта зразумее, дзядзька Грамыка?..

Гэтыя вершы, здаецца, зястануцца, гэткімі-ж загадачнымі, як і наступныя вершы аднаго „непонятого“ расійскага паэты:

— „Нитки, пытки, маргаритки,
Маргаритки, пытки, сон
Едут в поле три кибитки
Хата, вата, макарон“.

---