Старонка:Алёша (1927).pdf/24

СОН.

„Барбос с соседнего двора
С гнедым конем давно водили дружбу.
Однажды в ночь тайком,
Когда деревня вся заснула,
Барбос проведать забежал Гнедка.
Увидев с радостью пса,
Заржал Гнедой, лизнул три раза
И говорит: „ох ты собачий сын…
А еще приятель:
И что то я не думал:
Уж не на цепь ли друга посадили“.

Шчыра напісана: „ня думаў“…

Далібог ня думаў! Бо, каб падумаў, дык не сказаў-бы гэтак!

Але што мне падабаецца ў вершах, дык гэта мастацкая шчырасьць аўтара. Калі ў яго гаворыць у вершах конь, дык адразу так і адчуваецца, што гэта конь гаворыць, а ня аўтар.

І відаць, стары конь дурны, як і яго думкі.

А калі ён піша ў вершах, што сабака лізнуў тры разы, дык так і адчуваецца, што гэта сабака лізнуў.

Не дарма-ж людзі кажуць, што ў разумнага аўтара і ўсе гэроі разумныя.

Але пяройдзем да вершаў. Далей аўтар разважае гэтак:

„Не кормят по неделям,
А слова ласкового вот сколько ни живу,
не слышал.
Не люди, а зьверье —
Не вас, а их собаками звать надо…“

Вось гэта ўжо дык ня добра, паэта Агапітаў. Хаця-ж вы і вэтэрынарны ўрач, але ня трэба