І суседзі здаволены.
Разважаюць суседзі:
— Што міліцыя?! Як недапіў, дык яно тады вядома, яе страшна, а як добра выпіў, дык тады чаго яе баяцца?
Малайцы землякі!
Шавяляць мазгамі!..
Разважаюць, як той дзядзя: „што значыць саўсім ня піць. Гэта кожны можа! Я вось каля піўной прайду, а ў яе не зайду; ды што каля піўной, я ў яе зайду, а піць ня буду, ды што зайду, — я чарку пад рот паднясу, а ня выхілю, ды што пад рот, — я ў рот набяру, а ня вып‘ю“…
Вось гэта, да!
Гэткі дзядзя піць ня будзе.
Цьвёрды чалавек, адразу відаць.
А калі і вып‘е гэткі дзядзька, дык умеру. Ня больш таго, колькі радзіць адзін верш:
|
„Вып‘еш ты ня менш, ня болей — |
А ўрэшце малайцом той дзядзя, што трэскі зьбіраў: вядомым чалавекам зрабіўся.
Цяпер і самому прыемна і суседзі ганарацца.
