ХАЙ ЖЫВЕ!
Я саўсім ня супроць навукі і вучоных.
Я, напрыклад, вельмі ўдзячны тым прафэсарам, якія гэтак самаахвярна вынаходзяць эгіпецкіх фараонаў, альбо адшукваюць вялікую жывёлу, ужо саўсім ня існуючую.
Я нават ня супроць і тых старых акадэмікаў, якія ніякага пораху ня выдумалі і ня выдумаюць, а між іншым уласна ад іх і пашла ў народзе вядомая прыказка: з гэтых акадэмікаў порах сыплецца.
Я некаторых акадэмікаў мог-бы параўнаць з тым выведзеным у літаратуры старычком, які пажадаў аднойчы саблазьніць дзяўчыну, а тая, парадзіўшыся ў сваёй бядзе з падругай, атрымала ад яе гэткі адказ:
— Дайце яму магчымасьць дзейнічаць, і ён, акрамя граха сваёй похаці, укрые сябе яшчэ і пазорам свайго бясьсільля. Ну дык няхай сабе памянёные старычкі і будуць акадэмікамі:
— для сьмеху!..
Але пашто-ж памянёным старычкам кнігі пісаць?
Ва Францыі ў гэтым годзе выдалі кнігу „La rousse de poche“, па вестках якой ні Беларусі, ні Украіны няма.
