Эх, каб тысяч со тры, далі нагародных!,
Думая ўрадавец, хоць і ня з галодных.
Ў вышэйшую школу, паслаў-бы я дзетак;
Лепшу абстаноўку, завёў-бы я гэтак
Справіў-бы для жонкі, лепшае убраньне;
Мо‘ лепш бы любіла — бо, цяпер ня ў стане;
І нават кватэру на лепшу зьмяніў-бы
І, тады бадай што чалавекам быў-бы.
Эх, каб пару тысяч, падмога-б якая!
Ладзячы драбіны, Янка уздыхая:
Зямелькі кусочак, сабе дакупіў-бы;
Коніка другога, зараз прыдабыў-бы;
Завёў-бы кароўку, для гною другую;
Падправіў-бы хату; не купляў-бы хлеба;
Тады гаспадар я, быў бы так як трэба.
Эх, каб мне хоць з сотню мая дарагая!
Ў кажушку хлапчына, з мілой разважая.
Я-бы сабе сьвітку, новянькую справіў;
Сваю-б гаспадарку, хоць крыху паправіў;
Збудаваў бы комін няхай яно зьгіня!
Тады-б можа была-б, і ты гаспадыня.
Як-жа мне жаніцца, з табою зязюлька?
Калі ўсё багацьце, кажушок ды люлька.
|}
|
ІДЗЕ ЎЖО СЬНЕГ. Ідзе ўжо сьнег… |
