Аб тым скарбе, аб сваём,
Бо, яна паведаміла
Сваю матку аб усём.
Бацька злосьлівы часамі
Пры рабоце забурчыць:
Непрыстойнымі славамі
Пакракне і, замаўчыць.
Аж пісулячка малая,
З места дальняга прышла:
Бабку ўнучкай паздраўляя,
Што віноўніцай была.
І щто зяць яе ня шлюбны,
Дачку любіць, як любіў
І, що быт маюць ня трудны —
Маткі гнеў тут весь астыў.
Трэ згадзіцца з такім трафам.
— Як-жа яна там жыла? —
Ён? — вулічным фатаграфам,
Яна? — швачкаю была.
Але так бы кветка ў лузі,
Толькі ўсьцея расьцьвісьці —
Каса скосіць. Так і Рузі
Свайго шчасьця не найці!
Уляцела ўсё далёка,
Распырхнулася бы дым! —
На чужбіні адзінока,
І з дзяцёнач ам малым.
Стаіць швейная машына:
Адзін спосаб да жыцьця,
А на крэсялку тканіна,
Прынесяна да шыцця.
Вузка ўбогая каморка,
Караватка пекніць кут,
Абразок і доля горка,
Ўсё багацтва Рузі тут.
А любоўнік вераломны?
Весь запал ужо пагас!
На кляцьбу сваю ня помны,
Ўжо з другою дзеліць час.
Гук: Вайна! разлёгся рэхам
І, адгукнулась: вайна!
Страсянула усім сьветам;
Ўскалыхнула ўсё да дна.
Усякі моліцца і плача;
Дарагоўля — не дай Бог!
