Старонка:Аматарскі зборнік (1929).pdf/30

З клапатлівай сумятнёй,
Свой пагляд распрасьцірае.
Дзе прыпын быў насалоды,
Ляжаць плахтамі гароды,
А ў сьвяточную пару,
На забытую гару,
Людзкіх рук і сьлёз здабытак,
На стары той перажытак,
На пагулку йдзе народ.
А найболей ў дзень суботні,
Свой гарачы пал залётны
Растачае Юды род.
Хатка бедная самотна,
Дзе жыла семья гаротна,
Там тулілася к яму.
Сьцежачкай па касагору
Трэ спускацца ў тую нору,
Калі трэба там каму.
I панурысты вал стромкі,
Скромну хатку атуляў,
Быдто ціха ей шаптаў
Як прапраўнучцы; й старонкі
Асыпаліся з яго,
Так бы сьлёзы, ад таго
Як магутны быў сабою,
І акружаны вадою
У равох са ўсіх старон.
Як народам насыпаўся,
Як народ той падганяўся,
Як палац там будаваўся,
Пышніўся як, красаваўся
З каралеваю сваёй.
У якой муж не кахаўся,
А ў Расеі валындаўся,
Край аставіўшы тут свой.
Пазнаў рускую царыцу,
І трымаўся за спадніцу,
І там вечна прападаў.
За усьміхі Кацярыны,
Палавіну чуць краіны
Сваей роднай не аддаў.
І бы к хатцы йшлі уздохі,
Што з вутра яго там лёхі
Падзямельныя ідуць.
Там дзе пышнасьць панска жыла: