Старонка:Аматарскі зборнік (1929).pdf/8

НЕДАСЬПЕВАНА ПЕСЬНЯ.

Вечна ня сытая, доляй прыбітая,
Старонка роднае зямлі.
Дзе пад драмотаю, гора з галотаю,
Бацькі мае колісь жылі.
Сілай мяцежнаю, лапай драпежнаю,
У прагнасьці хц вай і злой,
Зьбіта, здратована, жыўцом пахована,
Заліта крывавай сьлязой.
Душа вяселіцца, пуць стужкай сь целецца,
Ўсе вольныя шчасны ва ўсём.
А ты бяздольная, ў путах, бязвольная,
Ты стогнеш пад цемры ярмом.
Думкі высьнёныя, пышна зялёныя,
Ўсе зьмяты чужацкай нагой.
З пагардай дзікаю, злосьцяй падшытаю,
Сьмяюцца усьцяж над табой.
З душой нягоднаю, над табой роднаю,
Зьдзекі з пагардай жывуць.
Сьлёзы зрываюцца, у душу раняюцца,
Песьні акончыць не даюць.

ПЛАДЫ ПРАСЬВЕТЫ.

З кожным днём у нас поступ ідзе,
І што раз мы вумнея й вумнея,
І прасьвета між намі цьвіце,
З кожным днём ўсё сільнея й сільнея…
Ды відаць лёс нам выпаў такі;
Дзе ні гляняш манера знаёма —
Эх, і колькі-ж жулья ў нас браткі!
І ня з простых ўсё, братку, вядома.

Гэты вечна не плаціць даўгоў;
Той махлярством жыцьцё пражывая;
Той за грош утапіць вас гатоў;
Той чужым, бы сваім карыстая;
Той таварыша ў змоўлены час,
Прадае за вуглом пакрыёма —
Эх, і колькі ж жулья паміж нас!
І ня з простых ўсё, братку, вядома.

Той за грошы дастаўшы „дыплём“,
Безсумленна людзей абірая,