Нонг і сам ня верыў у моц бадувіскага «табу», але ніякай цікавасьці не адчуваў і ня меў жаданьня дзеля гэтага нават турбавацца.
— Усё-ж ткі ня варта рызыкаваць, туан, — адказаў ён. — Можа здарыцца, хто і заўважыць і тады будзе няпрыемнасьць.
— Няма каму нават і заўважваць, — упэўнена сказаў Піп. — Ды з другога боку і рызыка невялікая; калі трэба будзе — ізноў дам іхнаму богу ахвяру. Нездарма яны пусьцілі мяне нават у сваю царкву. Апрача ўсяго і гэты бок гары вельмі зручны: ён увесь зарос хмызьняком.
Нарэшце ўмовіліся, што Піп пойдзе адзін а Нонг застанецца, каб пільнаваць. Калі-ж убачыць што-небудзь падазронае, дык папярэдзіць стрэлам. Да гары заставалася досыць значная адлегласьць, таму парашылі падысьці бліжэй.
Так і зрабілі. Нонг схаваўся за высокай скалой, а Піп накіраваўся да гары. Ён спусьціўся ўніз і зьнік у гушчары. Праз хвілін пятнаццаць Нонг заўважыў яго ля падножжа гары. Потым ён зноў зьнік. Потым зноў паказаўся, ужо вышэй. Зноў схаваўся між расьлін і, нарэшце, ледзь значна заварушыўся ўжо на краю верхавіны.
Усе гэтыя рухі былі такія няпрыметныя, што Нонг мог заўважыць іх толькі таму, што меў добрыя вочы ды ведаў, дзе сачыць. Навакол-жа ж усё было таксама, як і раней: ніякіх адзнак прысутнасьці чалавека.
Ціха мінула гадзіна, другая… трэцяя… Надышоў вечар; схавалася сонца; настала ноч.
Піп зьнік…
Нонг пачакаў яшчэ гадзіны са дзьве, а потым вярнуўся ў даліну гейзэраў.
IX. У НЕТРАХ СТАРАДАЎНАГА ХРАМУ.
Неспадзяваны госьць. — Жывая здань. — Мудрая пастанова. — Сьвяты жывасілам. — Замагільны сусед. — Разьвязаньне „цудаў“. — Найлепшы цуд у жыцьці Піпа.
Што-ж здарылася з Піпам?
Дапоўзшы да краю гары, ён убачыў, што яна сапраўды мела выгляд вулькану. Круглая дзіра апускалася ўніз стромкімі сьценамі. Але пакуль ён глядзеў на гэта збоку, нельга было заўважыць, ці глыбока ідзе яна, і што там на нізе.
Затое было ясна, што наогул нічога асаблівага няма. Звычайны кратэр — і больш нічога. І нідзе ніводнага чалавека. Піп зусім
97
