ліся. Вось комін-аўтар, адкуль ідзе цудоўны дым. Усё гэта так. Але адкуль бярэцца здань Гіранг-Ту-Уна?
Піп так захапіўся навуковым дасьледваньнем, што нават забыўся аб сваім становішчы. Ён зноў падняўся наверх, абглядзеў сцэну і заўважыў дзьве цікавыя і каштоўныя рэчы. Гэта былі два вялізныя срэбныя люстры, круглыя і ўгнутыя, накшталт акуляраў. З аднаго боку яны былі адпаліраваны, як шкло, угнутасьць была матэматычна правільнай. Піп узяў адну з іх у рукі і зараз-жа заўважыў, як бліснула на сьцяне сьветлая пляма (як мы робім на столі «зайчыкаў»), а ў ёй нявыразны, але прыметны адбітак ідала, толькі ўніз галавой. Піпу ўсё стала ясна: такі самы адбітак яны накіроўвалі на дым, а каб вобраз ня быў уверх нагамі, яго адбівалі другі раз ад другой люстры. Трэба аддаць справядлівасьць жрацом: гэты «цуд» патрабаваў ужо надзвычайнай спрытнасьці і практыкі.
Усё гэта было-б вельмі цікава, калі-б ня тое становішча, у якім знаходзіўся Піп. Заняты дасьледваньнем, ён на хвіліну забыўся аб сваім лёсе, а цяпер роспач ахапіў яго з новай сілай.
Тымчасам пачало днець. Гэта відаць было, як па сіняватаму сьвятлу, якое аднекуль праходзіла, таксама і па гуках знадворку. Трэба было сьпяшацца «дадому», каб хто-небудзь не захапіў яго тут. Са сьціснутым сэрцам пашоў ён назад у сваю каморку. Добра, калі яго таксама пакінуць яшчэ надалей, тады ён яшчэ прадоўжыць свае шуканьні, а калі не…
Піп падышоў да сваіх дзьвярэй, але не сьпяшаўся ўвайсьці. Факір як і раней глядзеў на яго, і вочы яго, здавалася, казалі: «Ці не казаў я табе, што нідзе ня знойдзеш лепшага месца, чымся тут? Вось ты і вярнуўся».
Піп нарэшце пачаў баяцца гэтага тагосьветнага погляду. Ён рабіў на яго ўплыў падобны таму, як калісьці погляд кобры.
«Але-ж ён скажа ім, што я выходзіў!» — бліснула ў ім жудасная думка. — «Напэўна скажа. Тады ня будзе ўжо ніякай надзеі!».
І ён паглядзеў на факіра жаласным поглядам.
Той, відаць, зразумеў, бо зноў нешта прамовіў сваім замагільным голасам. І ад гэтага зноў стала лягчэй на душы Піпа.
Калі пачуліся крокі людзей, Піп увашоў у сваю каморку, прыставіў дзьверы і з трывогай стаў чакаць, што будзе. Тры небясьпекі пагражалі яму цяпер: першая, — што яго пакараюць сьмерцю, другая, — што заўважаць паломаныя дзьверы, і трэцяя — што факір выдасьць яго.
Узяць яго не ўзялі, а толькі прасунулі рысавы коржык. Дзьвярэй не заўважылі. Рашучы момант настаў, калі панесьлі такі самы коржык факіру… Але той прамаўчаў.
Бо ня меў ніякага дачыненьня да спраў гэтага сьвету. Ці варта нават дзеля такога глупства рухаць языком? Што яму? Хай сабе
105
