Абышлі навакол і сапраўды знашлі месца, дзе, відаць, быў уваход, але ён быў зруйнаваны і сьвежая зямля старанна выраўнена, каб ня было знаку. Праз некалькі тыдняў месца гэта зарасьце, і нікому не падумаецца, што тут быў нейкі падземны ход.
._%D0%9C%D0%B0%D0%BB%D1%8E%D0%BD%D0%B0%D0%BA_11.png)
Таварышы пачалі радзіцца. Зразумела, уваход патрэбен і трэба будзе яго зрабіць, але рызыкоўна зноў капаць гэты самы. Напэўна, хто-небудзь з іх калі-небудзь трапіць сюды і, убачыўшы такі рамонт, сапсуе ўсю справу. Можа з другога боку знойдзецца месца, дзе можна было-б зрабіць зусім новы ход?
Пачалі шукаць далей. Вось трапілі ў даліну, якая якраз ішла ў напрамку да гары. Потым яна перашла ў вузкую заросшую цясьніну, па якой бегла крынічка. Цясьніна звужвалася ўсё болей і болей і глыбока ўразалася ў бок гары.
— Чаго-ж нам лепшага? — сказаў Гейс. Яна, здаецца, так урэзалася, што нам застаецца толькі пракапаць, мабыць, дзесяткі два-тры крокаў. Апрача таго, я ўпэўнены, што гэта крыніца выцякае з унутранага возера і ўжо сама прарабіла выхад, што палегчыць нам працу.
Там, дзе выбівалася крыніца, былі крушні каменьня; усе дробныя часткі зямлі вада зьнесла далей.
Усе ўмовы складаліся вельмі добра. Капаць заставалася вельмі мала. Ды яшчэ па працярэбленай дарозе! Сама цясьніна-шчыліна была такой вузкай, заросшай і няпрыметнай, што яе было цяжэй заўважыць, чымся той ранейшы ўваход. І, нарэшце, яна была з процілеглага боку гары, з поўдня, значыцца, яшчэ далей ад людзкога вока. Мабыць, таму толькі гэтае месца і ня было выкарыстана ранейшым гаспадаром, што было вельмі далёка.
Праз некалькі гадзін дваццаць чалавек працавалі ў цясьніне. Але ледзь толькі адвярнулі галоўную масу каменьня, як грозна заурчэла
119
