Якая павінна была быць упэўненасьць, каб так сьмела кінуцца на каменьні! Узьляцела лодка на хвалю, так што нос яе на момант застаўся ў паветры, — і праз міг апынулася на тым баку. Пад’ехалі да самай сьцяны, накіраваліся ўздоўж яе. Вось заварот налева, у маленькую бухтачку, потым направа, — і нарэшце, яны ў нейкім калідоры, або шчыліне.
Гэтая шчыліна (або, як кажуць, фіёрд) і мелася на ўвазе, калі гаварылася аб «Скалах ластаўкіных гнёздаў». Яна мела шырыню і даўжыню ня болей за добры карабель, знаходзілася ў недаступным месцы, дзеля ўсяго гэтага зусім ня лічылася за прытулак; нават на картах, не адзначалася, бо такіх нязначных фіёрдаў было шмат.
Стромкія сьцены ўздымаліся ўверх мэтраў на 300-400. Тут заўсёды панавала цішыня, нават шум бурунаў ледзь дасягаў сюды. Затое-ж кожны гук адгукаўся рэхам, нібы ў пустой бочцы. Калі заехалі ў сярэдзіну, дык зноў заўважылі наверсе агонь. Але як пазнаць, хто там?
— Вось што: я крыкну голасам «ваў-ваў», — прапанаваў адзін таварыш. — Калі свае, дык пазнаюць.
— Але-ж гэта і рызыкоўна, — супярэчылі другія. — Калі ворагі, дык таксама зьвернуць асаблівую ўвагу, бо адкуль у цясьніне, ля вады, сярод голых скал можа быць малпа? А яны, мусіць, ня ведаюць, што мы тут, бо бачылі, як карабель пашоў назад.
— Каб хоць крыху падняцца дзе-небудзь вышэй пад дрэвы, тады было-б праўдзівей.
— Ці ня лепш было-б ціхенька ўзьлезьці да іх?
— Па гэтых сьценах, ды ў цямноце — немагчыма.
— А трэба высьветліць гэта да сьвятла. Засталося толькі 2-3 гадзіны.
— Ды нам нарэшце і патрэбы няма занадта пускацца на хітрыкі, — сказаў Сідан. — Ня ў тым справа, ці ворагі пазнаюць нас, ці не, а ў тым, каб мы іх пазналі, — вось і ўсё. Крычы!
І сярод ночнай цішыні пачуўся праразьлівы крык ваў-ваў…
Замільгалі наверсе цені, вось нехта схіліўся над самым абрывам, але з такой вышыні нічога нельга было разгледзець. Потым і адтуль у адказ пачуўся такі самы крык.
— Мусіць, нашы! — абрадаваліся таварышы. Зноў крыкнулі два разы. Зноў такі самы адказ. Потым зьверху паляцела галавешка з агнём. Доўга яна ляцела, пакуль зашыпела ў вадзе, і за гэты час пасьпела асьвятліць чорнае бяздоньне.
— Хто вы? — ледзь данёсься зьверху голас.
— А вы?
— Мы вас чакаем.
— Адкуль вы нас ведаеце?
— «Саардам».
— Свае! — радасна загаманілі ўнізе.
133
