∗
∗ ∗ |
Карабель ціха калыхаўся па спакойным прасторы Індыйскага акіяну. Час ад часу ён пад’яжджаў некалькі кілёмэтраў, бо яго адносіла ўбок плынь ды ветрык, а потым зноў стаяў на месцы, бы сонны. Навакол ні душы.
Але гэты спакойны дзень для каманды «Саардама» быў больш трывожны, чымся ранейшыя бурныя дні. Хоць і супакойвалі яны сябе, што, мусіць, усё добра, калі таварышы не вяртаюцца, але ўпэўненасьці ня было. Можа яны ўсе захоплены? Можа ў гэты час сьпяшаюцца сюды голяндзкія сілы? А яны тут стаяць і чакаюць…
Пасьля паўдня неспадзявана раздаўся крык вартавога:
— Дым зьлева! — І гэты крык разануў усю каманду, нібы электрычны ток. Кінуліся на левы бок, накіравалі падзорныя трубы. На поўдні ледзь віднеўся карабель, але распазнаць яго было немагчыма, нават нельга было заўважыць, у які бок ён ідзе.
Каманда пазірала на кіраўнікоў, чакаючы загаду: ці ўцякаць, ці падрыхтоўвацца да бойкі?
Тыя напружана сачылі за караблём і абменьваліся думкамі.
— Рэгулярныя караблі тут ня ходзяць. Значыцца, гэта ёсьць нейкі выпадковы.
— Але ён, як відаць, ідзе з боку Аўстраліі, значыцца, ня з тых, што маглі быць пасланы за намі ўздагон.
— Гляньце — гэта-ж ангельскі дрэдноут! І ідзе ён на паўночны захад. Да нас ён ніякага дачыненьня ня можа мець.
— Але ён потым можа сказаць, што бачыў нас ля берагу каля «Скал ластаўкіных гнёздаў», а гэта будзе зусім дрэнна.
— Тады нам трэба паказаць, што мы ідзем зусім у другі бок.
І праз некалькі хвілін «Саардам» накіраваўся на паўднёвы захад, у бок Афрыкі. Шляхі абодвух караблёў павінны былі скрыжавацца. Магутнае сталёвае, чатырохтрубнае страшыдла набліжалася так хутка, што сустрэча павінна была адбыцца бліжэй, чымся гэта была пажадана.
— Гэта ўжо занадта! — нездаволена бурчэў, Гудас.
— Цяпер ужо нічога ня зробіш, — казаў Салул, — назад ужо ня пойдзеш. Але тым таварышом, якія ўбраны не ў вайсковае адзеньне, прыдзецца хутчэй схавацца. У тым ліку, выбачай, і табе самому. Бо калі заўважаць такога капітана ды такую каманду на ваенным караблі, дык могуць заарыштаваць нас.
Гудас ня мог не згадзіцца з гэтым і, са сьмешным выглядам, чухаючы патыліцу, палез са свайго высокага паста. Яго месца заняў Гейс. Схаваліся і Гудасавы малайцы, на першае месца высунулі «сапраўдную» каманду.
Дрэдноут перасек дарогу мэтраў на сто наперадзе. Нібы гмахі, уздымаліся на ім вежы, з якіх высоўваліся даўжэнныя гарматы.
138
