згадзіліся памагчы ў гэтай культурнай справе, мы былі-б вельмі ўдзячныя.
— Што-ж? — нібы замысьліўшыся, прамовіў начальнік: — прыдзецца патурбавацца. Гэтага патрабуе і карысьць краіны, і карысьць нашай бацькаўшчыны.
Праз некалькі хвілін ван-Дрэкер меў паперу, у якой прапанавалася ўсім прадстаўніком мясцовай улады памагаць яму пры аб’езьдзе і аглядзе зямель.
Нарэшце ван-Дрэкер і начальнік дэпартаманту ван-Гук пасябравалі так, нібы яны былі старыя знаёмыя. Папіваючы ананасавую ваду з лёдам, яны гутарылі ўжо аб усялякіх прыватных рэчах і, відаць, спадабаліся адзін аднаму.
— Вы калі думаеце ехаць? — запытаўся ван-Гук.
— Калі ўдасца, дык хоць сягоньня.
— Сёньня ў генэрал-губарнатара офіцыйны баль. Дні тры, як ён прыехаў з Бэйтэнзоргу. Калі пацікавіцеся, я магу атрымаць для вас запрашэньне.
Спачатку ван-Дрэкер адмовіўся, але потым раздумаўся і згадзіўся.
— У такім разе, — казаў ван-Гук, праводзячы госьця да дзьвярэй, — прыяжджайце да мяне а восьмай гадзіне, і мы накіруемся разам.
На ганку ван-Дрэкер сустрэўся з Піпам. Яны прывіталіся як знаёмыя, і ван-Дрэкер запытаўся:
— Ну як вашы паляўнічыя справы, мінгер Піп?
— Вось трэба яшчэ атрымаць дазвол на падарожжа па краіне.
— А як падабаецца краіна?
— Пакуль што нічога цікавага: дамы, вуліцы, трамваі, аўтомобілі, як і ў нас; нават жулікі на рынку такія самыя. Толькі зьмеі прадаюцца на рынку, як каўбасы. Мусіць, сапраўдная прырода там далей.
— Вядома. Жадаю посьпеху!
∗
∗ ∗ |
А палове дзевятай ван-Дрэкер пад’ехаў да палацу генэрал-губарнатара з ван-Гукам і яго сямействам: тоўстай жонкай і цыбатай дачкой.
Сярод цёмнай ночы палац зьзяў агнямі, нібы вогнішча. Дзесяткі аўтомобіляў і коней таўкліся ля пад’езду, а навакол стаяў натоўп простых гледачоў, якіх адціскалі паліцэйскія.
Па бакох мармуровых сходняў, пакрытых дыванамі, стаялі цёмныя лёкаі ў бліскучым парадным адзеньні, але… босыя. У пышных залях гулі госьці, якіх сабралася чалавек 600. Чакалі выхаду самога генэрал-губарнатара.
41
