— А як цябе завуць?
— Нонг.
— Ну, тады ідзем са мной, — сказаў Піп, і Нонг пашоў за ім на некаторай адлегласьці, як належыць слузе.
Мінгер Піп накіраваўся ў Тэнанг, невялікі гарадок у рэзыдэнцтве (акруга) Бантам. Як казалі Піпу, там пачыналіся пушчы, дзе яшчэ можна было спадзявацца знайсьці першабытныя куткі прыроды. Піп наняў «кахарбалон» (закрыты воз на двух колах), запрэжаны тройкай маленькіх явайскіх коняй і з нецярплівасьцю чакаў, калі ён убачыць «сапраўдную» Яву. Але пакуль што нічога «сапраўднага» ня было: усё палі, ды вёскі, і ўсюды многа беднага народу. Зусім ня так уяўляў ён сабе гэтую дзіўную Яву.
Ён нават ня вельмі цікавіўся жыцьцём незнаёмага народу і спыніўся ў гэтай вёсцы толькі таму, што быў прымушаны пераначаваць. Спыніўся ён у багатага гаспадара, які разам з тым быў і гандляром і карчмаром. Але апошняя профэсія давала мала карысьці: праежджых было нямнога, а гарэлкі і віна насельніцтва ня ўжывае, бо яны магомэтане.
Дом быў пабудованы на эўропэйскі лад: і сьцены з бярвэньняў, і вокны, і вэранда. Піпу адвялі досыць добры пакой з мэбляю. Пакуль гатавалі каву, ён пашоў пахадзіць па вёсцы і там, як мы бачылі, адбылося здарэньне з буйвалам. Гэты выпадак напомніў Піпу, што час ужо мець сабе слугу ў такой дарозе. Ён і парашыў наняць Нонга, які, відаць, быў спрытны хлапец ды яшчэ і голяндзкую мову ведаў.
Нонг прымасьціўся пад павецьцю, разам з фурманом і коньмі.
— Якім гэта чынам ты трапіў да яго на службу? — зьдзівіўся фурман.
— Мусіць затым, што выратаваў яго ад сапі ды крыху ведаю голяндзкую мову, — адказаў Нонг.
— Ці добра будзе плаціць?
— Абяцае шмат, але ня ведаю, як будзе.
— Ну, і пашанцавала табе! — сказаў фурман з зайздрасьцю. — Я-б ахвотна кінуў свайго араба ды перайшоў на такую пасаду.
— А калі будзем у Тэнангу? — запытаўся Нонг.
— Заўтра пад вечар.
Раптоўна пачуўся жудасны крык з пакою Піпа:
— Ай, памажэце! Нонг, сюды!
Нонг рынуўся ў пакой, за ім фурман, потым гаспадар. Яны ўбачылі, што Піп скача па хаце, як вар’ят, увесь час хапаецца за сваё вуха. А за вухам сядзела шэрая яшчарка. Некалькі разоў Піп пробаваў адарваць яе, але яна так упілася, што, здавалася, толькі разам з вухам можна было-б яе адарваць.
— Што рабіць? — з адчаем крыкнуў Піп. — Яе нават адарваць нельга! Памажэце!
61
