— Ну, а я ня зьбіраюся вельмі доўга жыць тут, значыцца, на маю долю застанецца толькі цікавае.
— Ды нічога цікавага тутака няма!
— Ці няпраўда, што ў вашай краіне захаваліся яшчэ некаторыя першабытныя абшары?
— Ёсьць такія праклятыя месцы але мне няма патрэбы туды совацца, — панура сказаў Дрон.
— Таму, што вы тут жывеце. А мы часам гатовы і на край сьвету паехаць, каб уласнымі вачыма ўбачыць тое, аб чым столькі пішацца ў кніжках.
Ван-Дрон паглядзеў на яго з усьмешкай.
— Эх, паважаны мінгер Піп! Няўжо-ж вы ня ведаеце, што калі сядзіш у сябе дома і чытаеш кніжку, усё гэта зьяўляецца зусім інакшым?
— Але-ж ня я першы і ня я апошні так раблю, — цьвёрда сказаў Піп.
— Не разумею я гэтага, — задуменна сказаў Дрон, — можа яно і так.
Вакол было цёмна. На стале гарэла лямпа. Розная машкара ляцела на агонь і сыпалася на стол і на падлогу, а там ужо ганяліся за імі яшчаркі. Вось прыляцеў вялізны матыль, велічынёй з птушку, потым жук з дзіцячы кулак. А тут і адзін храбры гэккон забраўся на стол.
— Вось бачыце, якая цікавасьць у нас, — сказаў Дрон. — Пойдзем лепш у пакой, а то гэтая погань жыцьця ня дасьць. Ды і гэта ня ўсё яшчэ. Часам і зьмяя можа прыйсьці ў госьці. Добра, калі заўважыш яе ды спудзіш, тады ўцячэ. А бывае, што наступіш на яе, тады ўжо бяда. Толькі затым і жыць можна, што першыя яны ніколі не нападаюць, ды вось гэтыя гэкконы лезуць да іх і перашкаджаюць ім тутака разьмяшчацца. Не глядзеце, што яны малыя, але аднаго разу так сашчапіліся з мэтравай зьмяёй, што людзі забралі яе ў палон.
Перайшлі ў пакой. Слуга падаў вячэру.
— Вось бачыце, колькі тут цікавага для новага чалавека, — сказаў Піп.
— Паглядзець раз-другі можа і цікава, але жыць сярод усяго гэтага гадаўя зусім няцікава.
— Гэта і я разумею, — згадзіўся Піп. — А скажэце, калі ласка, што за краіна ідзе на поўдзень ад вас? Што там знаходзіцца? Ці жыве там хто? Як організаваць туды экспэдыцыю?
— Жывуць там яшчэ так званыя бадувісы, якія лічацца старэйшымі і чысьцейшымі явайцамі. Яны схаваліся там яшчэ ў ХV стагодзьдзі ад арабаў, каб толькі не пераходзіць у магомэтанскую веру. Дзеля гэтага яны называюць сябе «д’елема», што азначае — «людзі, якія захоўваюць веру дзядоў».
64
