Пацягнуліся доўгія хвіліны, гадзіны… Залёталі, зашуршалі і запішчалі розныя ночныя стварэньні. Вось і нейкая вялізная жывёліна затупала ззаду.
Але ня было часу азірацца. Уся ўвага была накірована наперад. Лагчынка ледзь была відаць у цемры; трэба было вельмі пільна сачыць, каб не прапусьціць той кароткі момант, калі зьвер пройдзе па ёй. Напружанаму, стомленаму воку ўвесь час здавалася, нібы вось-вось ён ужо крадзецца.
Мінулі дзьве гадзіны, тры, а зьвер не паказваўся. Хаон трывожна заёрзаў.
— Вось няўдача! — сказаў ён нарэшце, прыслухоўваючыся да паветра. — Здаецца ветрык дзьме ззаду.
Але ён быў такі слабы і няпэўны, што толькі Хаон мог яго заўважыць. Ва ўсякім разе, напэўна нельга было сказаць, ці ветрык перашкодзіў, ці так што.
— У такім разе прыдзецца чакаць другой паловы ночы, хоць і мала ўжо надзеі, — сказаў Хаон, — а цяпер мы нават можам крыху паспаць.
Але які там мог быць сон! Нават сам Хаон, хоць і вывучыў тыгравыя звычаі, але і сам ня спускаў вачэй з лагчынкі. Усё здавалася, што вось-вось тыгр зьявіцца. А дванаццатай гадзіне паляўнічыя пачалі ўжо дзюбаць сваімі насамі, а Піп зусім страціў свой урачысты настрой. Ён адчуваў толькі нуду, як дзе-небудзь на станцыі, чакаючы поезду. Больш бадзёра трымаўся Хаон, бо лічыў сябе адказным за ўсю гэтую справу. Толькі Нонгу было ўсё роўна, як ідуць справы, і ён заснуў звычайным моцным сном.
Падняўся месяц, і крыху асьвятліў лагчыну. Хаон расштурхаў сваіх таварышоў. Сну, як ня было. Яны зноў напружана пачалі ўглядацца ў лагчынку…
І вось ззаду пачуўся шолах, трэск, мільганула ў паветры нешта цёмнае і з глухім урчаньнем кінулася на паляўнічых. Але адлегласьць, вышыня і галіны перашкодзілі: тыгр толькі драпануў сваёй лапай насьціл, разам з нагой Хаона, і паляцеў уніз з гальлём. Хаон ускрыкнуў, выпусьціў стрэльбу і зьвесіўся, трымаючыся за галіну. Піп таксама страціў роўнавагу і ледзь утрымаўся. Толькі Нонг, які сядзеў асобна, у разьвіліне, застаўся нярухомы. І калі тыгр зваліўся на зямлю, Нонг пасьпеў паслаць яму кулю ў сьпіну.
Жудасны рык прарэзаў ноч, скокнуў драпежнік яшчэ раз, а тут ужо і Піп дадаў сваю кулю. А зьверху на тыгра струменем лілася кроў Хаона. Калі небараку зьнялі з дрэва і агледзелі рану, дык аказалася, што тыгр вырваў кавалак лыткі. Рана была вялікая і небясьпечная, але, на шчасьце, жыцьцю не павінна была пагражаць, калі яе даглядзець, як сьлед.
Пакуль што, каб затрымаць кроў, перавязалі нагу лісьцем ды сьціснулі пад каленам. Нонг пабег да стаянкі, прынёс матэрыялы
82
