Перад статуяй стаяў другі аўтар, але на ім нічога ня было.
Скокі спыніліся. Народ паваліўся на зямлю. Настала цішыня. Толькі жрацы стаялі ў шэраг, падняўшы ўверх рукі і нешта казалі ціхім голасам.
Праз некалькі хвілін зноў пачаўся шум. Народ пачаў ціскацца наперад, чагосьці вымагаць. Жрацы стрымлівалі яго. Потым падняўся на сцэну галоўны жрэц, а за ім прапусьцілі аднаго з людзей. Той падышоў да аўтара і паклаў на яго руку.
І вось паднялася адна з рук статуі, з нажом у кулаку, і — апусьцілася на руку чалавека, а потым крыху паднялася, каб аслабаніць яе. Пырскнула кроў; народ зароў:
«Гіранг-Ту-Ун! Гіранг-Ту-Ун!»
Праз некалькі хвілін прапусьцілі яшчэ аднаго чалавека. Адбылося тое самае. Але, відаць, ня толькі ў гэтым была ўся справа. Народ усё чагосьці чакаў, вымагаў. Часьцей чулася слова «Гіранг-Ту-Ун!» Трэці чалавек зрабіў тое самае, — і зноў нічога не адбылося.
Тады народ загаманіў нешта іншае і накіраваў свае вочы на… Піпа. У таго валасы сталі дыбам…
«Няўжо-ж мяне яны думаюць прынесьці ў ахвяру? — пранеслася ў яго галаве.
Народ тымчасам нешта патрабаваў і нават паказваў на Піпа рукамі. А потым… на чале з жрацом накіраваліся ў той бок…
У Піпа ногі падкасіліся. Уцякаць? Але куды цяперака ўцячэш? Ды і ногі адмовіліся служыць.
«Значыцца, усё гэта зроблена было наўмысьля, каб загубіць мяне! — дагадаўся небарака, і адчуў на лобе халодны пот.
Натоўп набліжаўся да яго. Вось жрэц, той самы, якому Піп даў грошы. Але, мусіць, яго сумленьне не дазваляе глядзець Піпу ў вочы, бо ён прыкідваецца, што не глядзіць на Піпа і ідзе міма. За ім наваліўся на Піпа натоўп, зьбіў яго з ног і… таксама прашоў міма.
Усе спыніліся ля каморкі факіра…
Не адразу Піп зразумеў, у чым справа. Але затое, зразумеўшы, быў гатоў скакаць таксама, як і яны.
Жрэц адчыніў дзьверы каморкі, сказаў нейкую прамову і з вялікай пашанай вывеў адтуль чалавека. Але ці можна было назваць гэту істоту чалавекам?
Гэта быў шкілет, абцягнуты скурай. Здавалася нават, нібы косьці яго ляскалі ад руху. Даўгія чорныя валасы і барада закрывалі ўвесь твар і адтуль глядзелі толькі вялізныя белыя вочы. Адзеньня на ім ніякага ня было, але затое, заместа адзеньня, на шыі была прыстасавана нейкая калода, якія ў Кітаі і Манголіі надзяюць буйным злачынцам.
Усё цела яго было залеплена брудам, у якім капашыліся вошы і чэрві. Трэба было дзівіцца, як ён наогул мог жыць. Але
92
