дзед — чарку я — і ну, за бульбу. Дзед яшчэ і ня пробаваў, а ужо кажэ:
— Зразу чуваць, што бульба не раўня маей, глянуць, душа радуецца, а здаецца земля адна, праца тая самая, а хвальш такі ёсь. —
І не пасьпелі добра агледзіцца, як бульбы ані званьня не асталося ў місцы.
Як толькі сабраўся дзед адыходзіць і начаў дзякаваць за частунак, я і кажу:
— Не варта, дзядзька, за сваё добрае дзякаваць, гэта каб еў маю бульбу, ну, то тады ўжо так, а як хватыгаваўся над сваей, толькі ў маей хаці, то не варта. —
Дзед з дзіву вылупіў вочы.
І як я не тлумачыў, ён усёж-ткі веры не даваў. Але нарэшце, атходзючы дамоў, паківаў галавой і засьміяўся, кажучы: — Праўда, суседзе, чужое заўсягды здаецца смачней за сваё. —
На кермашы.
На шырокім шляху, каля хаты сядзельца, і справа, і злева гусьцінька стаялі падводы, прыехаўшые на кермаш.
Як машына чэкае званка, так усе гаспадары, вышоўшы посьлі абедні с цэрквы, чэкалі той хвілі, калі пан сядзелец атчыне дзьверы і задаволіць їхняе жаданьне прагнаць сьмягу.
Але, як на ліха, дзьверы не краталіся, а сьмяга горш і горш данімала ўсіх.
— Што за ліха? — пыталіся адзін у другога селяне, — час прайшоў, а дзьверы замкнуты. Захварэў ён, ці што? —
