Памаўчаўшы трохі, старая гаварыла далей. «Яна мне даўно жаліцца, што яе мужыка быццам ураклі. Можа й праўда. Ці мала на сьвеці ёсьць благіх людзей. Дык памажы-ж, панюхна, калі ласка!»
Маладзіца, пры гэтай гутарцэ старой, схавала свой маленькі нос у зякрастую хустку і парушылася на тапчане.
— «Можа ураклі, а можа і не», сказала варажбітка; «мо так якая набрыдзь убілася, трэба падлячыць, пэўне адойдзе; тагды будзіш мець, баба, ўнукаў».
— «А панюхна! а родная! можа ведаіце раду, памажыце, дужа хочыцца хоць перад сьмерцьцю зірнуць на сваю кроў». Маці, седзючы на лаве, плакала і выцірала рукавом сьлёзы, а дачка, патупіўшы вочы, як вінавайца, сядзела ціханька каля маці, зрэдка уздыхаючы;
— «Пакінь плакаць, бабка!» сказала варажбітка, «вось толькі згатую вячэру свайму мужыку, а там будзім ведаць, ці урокі, ці так якая набрыдзь убілася», ды ізноў пачала поркаць вілкамі у печы, скоса паглядаючы на палаці, дзе лежаў яе мужык, уставіўшы вочы на маладзіцу.
— «Чаго ты вочы паказеліў? каб цябе сьпека пекла!» крыкнула на яго варажбітка, «Вось зараз гарачымі вілкамі лупачы табе павысмаліваю! Бачыш ты яго — ўтаропіўся, каб ты затануў, стары ламака. Здаецца увесь порах высыпаўся, а як згледзіў маладзіцу, аж трасца яго трасе».
«Пойдзім у другую палавіну», зьвярнулася яна да баб.
