і зноў стукнуў ілбом у зямлю. Малады мужык таксама пакланіўся. Аркадзій Паўлыч з гонарам паглядзеў на іх патыліцы, закінуў галаву і расставіў крыху ногі. — Што такое? На каго ты скардзішся?
— Даруй, гасудар! Дай уздыхнуць… Замучаны зусім. (Стары гаварыў з цяжкасцю.)
— Хто цябе замучыў?
— Ды Сафрон Якаўліч, бацюхна.
Аркадзій Паўлыч памаўчаў.
— Як цябе завуць?
— Анціпам, бацюхна.
— А гэта хто?
— А сынок, мой, бацюхна.
Аркадзій Паўлыч памаўчаў зноў і вусамі павёў.
— Ну, дык чым-жа ён цябе замучыў? — загаварыў ён, гледзячы на старога праз вусы.
— Бацюхна, спустошыў ушчэнт. Двух сыноў, бацюхна, без чаргі ў некруты аддаў, а цяпер і трэцяга адбірае. Учора, бацюхна, апошнюю кароўку з двара звёў і гаспадыню маю збіў — вон яго міласць. (Ён паказаў на старасту.)
— Гм? — вымавіў Аркадзій Паўлыч.
— Не дай ушчэнт спустошыць, кармілец.
Пан Пеначкін нахмурыўся.
— Што-ж гэта, аднак, значыць? — спытаў ён
