нуць збіраўся. Стараста выгнаў качак з лужыны. Прасіцелі пастаялі крыху на месцы, паглядзелі адзін на другога і папляліся, не аглядаючыся, дадому.
Гадзіны дзве пазней я ўжо быў у Рабаве і разам з Анпадыстам, знаёмым мне мужыком, збіраўся на паляванне. Да самага майго ад‘езду Пеначкін дуўся на Сафрона. Загаварыў я з Анпадыстам аб шыпілаўскіх сялянах, пра пана Пеначкіна, спытаў яго, ці не ведае ён тамтэйшага бурмістра.
— Сафрона-та Якаўліча?… вона!
— А што ён за чалавек?
— Сабака, а не чалавек: такога сабаку да самага Курска не знойдзеш.
— А што?
— Ды Шыпілаўка-ж толькі што лічыцца за тым, як біш яго, за Пенкіным-та, бо не ён ею валодае; Сафрон валодае.
— Няўжо?
— Як сваім дабром валодае. Сяляне яму кругом вінаваты; працуюць на яго, нібы парабкі: каго з абозам пасылае, каго куды… — замучыў зусім.
— Зямлі ў іх, здаецца, нямнога?
— Нямнога? Ён у адных Хлынаўскіх восемдзесят дзесяцін наймае, ды ў нашых сто дваццаць; вось і цэлых паўтараста дзесяцін. Ды ён не адной зямлёй прамышляе: і конямі прамышае,
