чавая барада закрывала да паловы яго суровы і мужны твар; з-пад густых брывей смела глядзелі невялікія карыя вочы. Ён злёгку ўпёрся ў бакі рукамі і спыніўся перада мной.
Я падзякаваў яго і спытаў яго імя.
— Мяне завуць Фамой, — адказаў ён: — а мянушка — Бірук[1].
— А! ты Бірук!
Я з большай зацікаўленасцю паглядзеў на яго. Ад майго Ермалая і ад іншых я часта чуў расказы пра лесніка Бірука, якога ўсе навакольныя мужыкі баяліся, як агню. Паводле іх слоў, не бывала яшчэ на свеце такога майстра сваёй справы: „Бярэма галля не дасць украсці; у любы час, хоть а поўначы, упадзе, як снег на галаву, і ты не думай супраціўляцца, — дужы вельмі і спрытны, як чорт… І нічым ты яго не возьмеш: ні віном, ні грашыма; ні на якую прынаду не пойдзе. Ужо не раз добрыя людзі яго зжыць са свету збіраліся, ды не — не даецца“.
Вось як адзываліся суседнія мужыкі аб Біруку.
— Дык ты Бірук, — паўтарыў я: — я, брат, чуў пра цябе. Кажуць, ты нікому не даеш спуску.
— Абавязак свой выконваю, — адказаў ён пахмура: — дарэмна панскі хлеб есці не даводзіцца.
- ↑ Біруком называецца ў Орлоўскай губерні чалавек адзінокі і пануры. (Заўвага аутара.)
