Ён дастаў з-за пояса сякеру, прысеў на падлогу і пачаў шчапаць лучыну.
— Ці гаспадыні ў цябе няма? — спытаў я яго.
— Не адказаў ён і моцна ўзмахнуў сякерай.
— Памерла, вядома?
— Не… так… памерла, — дадаў ён і адвярнуўся.
Я замаўчаў; ён падняў вочы і паглядзеў на мяне.
— З зайшоўшым да мяне мешчанінам уцякла, — сказаў ён з жорсткай ухмылкай. Дзяўчынка панурылася; дзіцё прачнулася і закрычала; дзяўчынка падышла да калыскі. — На, дай яму, — прагаварыў Бірук, сунуўшы ёй ў руку запэцканы ражок. — Вось і яго кінула, — працягваў ён далёй у поўголаса, паказваючы на дзіцё. Ён падышоў да дзвярэй, спыніўся і павярнуўся.
— Вы, напэўна, барын, — пачаў ён: нашага хлеба есці не будзеце, а ў мяне акрамя хлеба…
— Я не галодны.
— Ну, як знаеце. Самавар-бы я вам паставіў, ды заваркі ў мяне няма… Пайду, зірну, як ваш конь.
Ён вышаў і стукнуў дзвярыма. Я ў другі раз азірнуўся. Хата паказалася мне яшчэ больш сумнай. Ад горкага паху астыўшага дыму непрыемна сціскалася дыханне. Дзяўчынка не краталася з месца і не падымала вачэй; час ад часу
