сілія Сямёныча. Яна такі доўга намі валодала… годзікаў дваццаць.
— Што-ж ты і ў яе быў поварам?
— Спачатку так, быў поварам, а то і ў кафішэнкі трапіў.
— Куды?
— У кафішэнкі.
— Гэта што за пасада такая?
— А не ведаю, бацюхна. Пры буфеце састаяў і Антонам называўся, а не Кузьмой. Так барыня загадаць вялела!
— Тваё сапраўднае імя Кузьма?
— Кузьма.
— І ты ўвесь час быў кафішэнкам?
— Не, не ўвесь час; быў і ахцёрам.
— Няўжо?
— Як-жа, быў… на кеятры граў. Барыня наша кеятр у сябе зрабіла.
— Якія-ж ты ролі займаў?
— Што вы гаворыце?
— Што ты рабіў на тэатры?
— А вы не ведаеце? Вось мяне возьмуць і прыбяруць; я так і хаджу прыбраны, або стаю, ці сяджу, як там давядзецца. Гавораць: вось што кажы, — я і гавару. Аднаго разу сляпым прымусілі быць. Пад кожнае павека мне па гарошыне паклалі… як-жа!
