ваў свае ногці, курыў, падкладваў сабе падушкі пад бок і наогул быў у вельмі добрым настроі. Сытна і з вялікай прыемнасцю паснедаўшы, Аркадзій Паўлыч наліў сабе чарку чырвонага віна, паднёс яго да губ і раптам нахмурыўся.
— Чаму віно нe нагрэта? — спытаў ён досыць строгім голасам аднаго з камердынераў.
Камердынер замяшаўся, спыніўся, як скамянелы, і збялеў у твары.
— Я-ж цябе пытаю, любы мой? — спакойна працягваў Аркадзій Паўлыч, не зводзячы з яго вачэй.
Няшчасны камердынер недарэчна патаптаўся на месцы, павярцеў сурвэткай і не сказаў ні слова. Аркадзій Паўлыч нахіліў галаву і задуменна паглядзеў на яго спадылба.
— Pardon, mon сher[1], — прагаварыў ён з прыемнай усмешкай, па-прыяцельску дакрануўшыся рукой да майго калена, і зноў утаропіўся вачыма на камердынера. — Ну, ступай, — дадаў ён, крыху, памаўчаўшы, прыўзняў бровы і пазваніў.
Увайшоў чалавек тоўсты, смуглы, чорнавалосы, з нізкім ілбом і зусім заплыўшымі вачыма.
— Наконт Фёдара… распарадзіцца, — прыказаў Аркадзій Паўлыч упоўголаса і зусім спакойна.
— Слухаю вас, — адказаў тоўсты і вышаў.
- ↑ Прабачце, мой дарагі.
