Да гэтага-ж яшчэ адна хвароба далучылася. Балелі карэньні бярэзінкі.
— Нехта іх сасе, — жалілася яна бывала. Але цяпер ніхто больш ня чуў гэтага. Яна трывала, бо прачувала скорую сьмерць. Ад каранёў хвароба падымалася усё вышай і вышай.
— Мне ўжо нямнога засталося, — схілялася яна на жарты ветра.
— Дык я цябе ўцешу весткамі з лёсу, — заварочваўся вятрыска з другога боку.
— Ня трэба, ня трэба, — трымацела бярэзінка.
— Дзьмі з пахучага балота, — і хоць нос свой адварочвала, але й радасьцю нейкай шурчэла бярэзінка.
— Досыць я нагаравалася, патрываю йшчэ, абы яны ўспалі на лепшы грунт, абы яны выбралі лепшае месца, абы яны ня чулі смуроду, абы з іх карэньняў ня высмоктвала.
Яны й яны толькі былі на вуме старэнькае. Толькі аб іх, сваіх маленькіх зярнятках, клапацілася яна.
І ёй падабаўся балотны вецер.
— Тут смактун, а бліжэй да балота… там горшы, як тут, — сакаталі лісьцікі бярэзінкі, якая хацела праканаць сваіх суседак, што з ветрам з балота прыямней дурэць, як з ветрам з прастору — ад лесу.
Ялінка-ж была маладая. Жыцьця зусім ня знала, і ей жадалася толькі весяліцца. Ёй хацелася дыхаць сьвежым, здаровым паветрам.
