— Усё роўна нам ня жыць у іхніх палацах.
— Ня ўмеем мы ў гэткіх пакоях.
— Няхай лепш дымам пойдуць.
— Ня будзем жыць мы, дык нашы-ж змогуць у іх жыць. Унь колькі ў нашай вёсцы хат адно-адно ліпіць. Дзьмухані мацней вецер і — рассыплюцца. А калі й ня жыць, няўжо яны нам ня згодзяцца?
— Дык што-ж патвойму, заставіць яго?
— Мо скажаш заставіць пана?
— Не, не, браткі. З панам я, я сам спраўлюся. Хочаце, яго жывога сюды прывалаку. Я знаю ўсе выхады там і ўходы.
— Э, выхваляйся, чулі мы ўжо ад цябе й раней.
— Ну, вось будзеце бачыць, калі праз паўгадзіны пан ня будзе тут. Толькі хто са мною: яшчэ са двух. А тагды — пасьля расправы з панам на другую ночь на жандараў у воласьці зрабіць напад.
— Эт, хлопцы, ня слухайце яго. Хадзем.
— Чакай, калі і паліць, то чаго-ж усёй грамадзе йсьці. Але калі ўжо так, то хай Якім з Рыгорам і Зьмітрам ідуць, а заўтра папробуем на воласьць.
— Дык хадзем, браткі, Рыгор і Зьмітрок.
— Хадзем.
Тры асобы зьніклі у гушчы лясной. Толькі патрэсквала суччо пад нагамі. Праз колькі хвілін і трэск ня быў чуцён.
