— Прыходзіў Алесь, пуд мукі прынёс.
Мікіта ўжо ведаў у чым справа. Але ляпей ён уважаў самагон.
— Гэта ажыўляе чалавека. З гэтым усё льга зрабіць, — казаў Мікіта таму, хто з гэткім прашэньнем зьвяртаўся да яго.
Дзівіліся толькі Пятрусі, чаму гэта сын Міколы ня ў войску, а дома; чаму гэта Трахім косіць дзьве дзесяціны атавы, калі ў яго й свае пропасьць; чаму гэта ў воласьці больш бяруць за запісы ўсякія ды заявы, як у другіх валасьцёх. І шмат, гэтакіх „чаму“, як зданьні мінуўшчыны жудаснай, брадзілі між тых, што ў Мікіты былі „абадранцамі“.
— Я казаў, ня слухалі мяне, — папракаў часта Пятрусь, як чуў гэтыя „чаму“, а нарэшце дадаваў:
— Папраўляйма памылкі.
— Трэба папраўляць, чаго-б гэта не каштавала.
— Шкода толькі часу, што даводзіцца траціць на гэта, але трэба, — чуліся гэткія гутаркі ўсё мацней і мацней.
Забросьнена воласьць і чакала часу, каб змыць з сябе смурод.
— Узялі бо звах, — дапікаў часта Пятрусь, няхай паслужыць, няхай пазнае гэтага смаку. Вось вам і смак.
— Нічога: пасолім, будзе смачней, — жартаваў другі.
Быў вечар. На дварэ цямнютка й ціхутка. Нішто нідзе, здаецца, і ня шасьне. У хаце-ж
