былі гнёзды даўнейшых багацеяў, што камандавалі, бывала, усёю вёскаю.
Тут мне захацелася піць, ведама, улетку ад гарачыні. Дай думаю забягу ў якую хату. Прыпыніў каня, закінуў лейцы за частакол і вайходжу.
— Дзень добры!
— Дзень добры! — адказвае якаясь бабулька.
Папрасіў вады, — напіўся. Бабулька папытала адкуль і куды я еду, папытала, што на сьвеце чуваць. Я гэта адказаў, як звычайна й дадаў: «Ат, ад ліха ціха, дый дабра ня чуваць.»
— Але-ж мой саколік, — загаварыла бабулька. — Вось у нас ліха ведае, што выдумляюць.
Цэркаўка пазалетась згарэла, а кажуць, што яе тут нехта з нашага-ж сяла падпаліў. А новай і ня думаюць будаваць. Некіх камітэтаў навыдумлялі, прадстаўленьні некія робяць. Да ці чуў, чалавеча, амаль ня ўсе зямлі свае паадцурваліся, да ўсё некім хаўрасам — і не разьбярэш. Але-ж кажуць, — хаўрусна — гнюсна, так і гэтта. Адступіўся бог ад нашых красназорцаў. Ня той сьвет пашоў.
Мо-б яна й яшчэ што нудзіла, але-ж відно, як чалавек нудзіць, дык нек слухаць ахвоты няма. Бачыш чалавек адно, а табе напяваюць другое.
— Няма мне часу, бабулька. Трэба ехаць, хаця-б да вечара заехаць, — завярнуўся й па- шоў.
Еду я.
