пісваюцца. Запісаўся і тады ўжо хоць к чорту лысаму, хоць ані к нікому.
Праўда, сьперша дык не да спадобы было гэта, асабліва старым.
— Чорт ведае, што выдумалі. Шалеюць людзі і ўсё тут, — гэтак нудзілі па закутках Прывынянскіх.
І з маладых ніхто не асьмельваўся запісаўшыся і жыць разам, ня едучы к папу ды не спраўляючы вясельля. Але гаворка і такая пашла:
— Вось і добра. Ня трэба лішняй і дарэмнай цеганіны ды пудоў папу вытрэсваць.
А далей і так пачалі гаварыць, нават, дзяўчаты ды жанкі:
— А што хіба поп зьвяжа? Ведама, не. Але вось нек ніякава так, — звычай ламаць. Бацькі жылі — гэтага ня зналі, дзядоўскія звычаі выпаўнялі, а мы вось возьмем раптам дый разбурым!? Як жа на гэта людзі глянуць?..
Ну, а калі пачало гаварыцца, то нешта павінна было выгаварыцца, бо так-жа ніколі не абыходзілася.
І што-ж бы вы думалі? Знашліся такія пары. Першая, дык гэта Рыгор з Антанінаю асьмеліліся дый запісаліся, адкінуўшы ўсякія і папоўскія і дзядоўскія забабоны. І жывуць разам яшчэ лепей, як тыя венчаныя.
Але гэта што? Вось Зьміцер, дык той іначай рызыкнуў з сваёю Марыляю.
Зьміцер — гэта сялянскі хлопец, а Марыля — сялянская дзяўчына, але ня простыя, як кажуць, а „абцёршыяся“.
